Het gaat allemaal zo snel… en ik kan er niet altijd in mee, al doe ik nog zo mijn best! Loslaten in de breedste zin van het woord, het is soms best lastig! Misschien komt het voort uit dat dingen bij ons soms wat ‘anders’ gaan als anders. Ik heb geen idee, maar het gaat momenteel niet zo makkelijk dat loslaten. Aan de andere kant krijg ik de kriebels van mensen die ‘zeuren’ over het feit dat ze hun kleintje moeten loslaten omdat ze naar de basisschool gaan of naar de peuterspeelzaal om de hoek. Lekker dubbel weer hé? Hoe dat komt? Ik zal het uitleggen.
Wij, Peter en ik hebben al vrij vroeg moeten leren ‘loslaten’ het heeft, met name mij… veel tranen gekost! Toen onze oudste dochter twee jaar was hoorde wij dat ze het beste in Amersfoort op een dagbehandeling kon worden geholpen. Dit betekende vier dagen in de week naar Amersfoort en ja, als je beide werkt kan je dat niet zelf doen.
Zelf brengen en halen was overigens ook niet gebruikelijk, eigenlijk kwamen praktisch alle kinderen met een taxi naar de dagbehandeling. Zo ook onze dochter…
En dan? Loslaten! Ja, toen al…
Ons loslaten gebeurde toen ze nagenoeg 2,5 jaar oud was, gelukkig hadden we iets daarvoor al kennisgemaakt met de taxi chauffeur die haar de voorlopig heen en weer zou brengen. Soms zou zijn vrouw of één van de zijn kinderen, die ook in het bedrijf zaten het doen. Maar jeetje… hoe goed het ook klikt en hoe goed iemand ook is met je kindje, het is pittig!
Op een gegeven moment heb je het vertrouwen, bouw je een goed contact op met de specialisten en de taxichauffeur. En dan gaat het vervoer over naar een andere organisatie, we krijgen een andere chauffeur en het loopt niet meer zo prettig. Mensen met kinderen in de zorg en het bijbehorende vervoer herkennen het ongetwijfeld.
Ze veranderde van groep, kennis maken met nieuwe specialisten, een andere manier van werken en ons kleine meisje ‘moest’ het allemaal maar even doen. Gelukkig ging het best goed en heeft ze het uiteindelijk boven verwachting goed gedaan in die tijd.
Het ‘gewone’ loslaten
Natuurlijk, kinderen van rond die leeftijd gaan naar de peuterspeelzaal, ook dat is loslaten. Er zijn alleen een aantal wezenlijke verschillen die er toe doen.
Op de eerste plaats de locatie, in ons geval was het dus niet ergens in de omgeving maar in Amersfoort. Op de tweede plaats het aantal uren. Waar een peuterspeelzaal in veel gevallen twee dagdelen is, gaat het in de zorg vaak om hele dagen of meerdere dagdelen. In ons geval ging het om vier dagen, elke maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag ging ze naar Amersfoort.
We hebben twee meiden, twee totaal verschillende situaties en ik kan oprecht zeggen… loslaten in een ‘gebruikelijke’ situatie zoals naar de peuterspeelzaal of de kleuterklas is lastig. Maar niet zo moeilijk en lastig als het loslaten van een kind wat zo jong, zo lang en zoveel van huis is… ook al is het met een reden.
‘Zeuren’
Ondanks dat het voor mij echt al weer jaren geleden is, de meiden zijn inmiddels namelijk 7 en 11 jaar oud kan ik me erg irriteren. Waaraan? Als mensen altijd maar aan de gang blijven over dat ze er zo verdrietig van zijn dat hun zoon of dochter naar de peuterspeelzaal gaat of naar school.
Als ik dan terug denk aan negen jaar geleden toen de taxi voor het eerst hier voor de deur stond en ons meisje met haar twee jaar vertrok richting Amersfoort? Of Liam, hij woont op een nieuwe en veilige plek omdat het thuis, helaas niet meer mogelijk was.
Dan denk ik echt… mensen zeur niet zo, het hoort erbij!
Ja, het is lastig!
Ik beaam, loslaten is lastig… maar het hoort er wel bij. Met tijd en wijlen heb ik er ook echt wel moeite mee, soms zijn het kleine dingen. Als ze alleen of een vriendin op pad willen, dan moet ik wel even slikken. Of laatst als ze vragen, “Mam, mogen we vrij zwemmen?”. Dan zijn dingen, ondanks dat ze goed kunnen zwemmen voelt het niet prettig.
Alleen een eind fietsen, ook zoiets… of alleen thuis blijven als ik even wat moet doen. Het bekijken van de middelbare scholen een poosje geleden. Pfff, naar Ede? Op de fiets of de bus? Helemaal alleen? Ze is dan pas twaalf!
Ja, het is even slikken… loslaten en groei is lastig maar het hoort er wel bij! Als ik dan terug denk, dan kan ik alleen maar ‘Nathalie, doe normaal! Dit is “peanuts” en het hoort erbij!”.
Hoe ervaar jij het loslaten? Lastig? Of valt het mee? Is het ‘gewoon’ of is het erg heftig?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Wauw. Dat was echt een stap met zo’n kleintje. Loslaten is echt heel moeilijk.
Loslaten is echt rottig… maar ik moet zeggen, die stap toen was verschrikkelijk groot en lastig!