In eens realiseerde ik me dat ik al weer elf jaar blog, niets spannends aan en met één keer een wat langere pauze door de omstandigheden van dat moment ben ik toch altijd wel bezig geweest met blogjes schrijven. Deze blog, dit ‘plekje’ op internet heb ik pas sinds dit jaar. Ooit ben ik begonnen bij web-log, later blogger.com en nu dus wordpress. Ooit begon het bloggen super privé, een gevoeliger onderwerp was er niet voor ons op dat moment.
Mijn eerste blog ging over onze kinderwens, dat is ook de reden van het beginnen met bloggen. Op een forum voor vruchtbaarheidsbehandelingen vroeg iemand me waarom ik niet ging bloggen, op dat moment had ik geen idee wat het was. Toch ging ik me erin verdiepen en was van mening dat mijn verhaal best gehoord mocht worden, niet alleen voor mezelf maar ook zeker voor de lotgenoten.
Mijn eerste blog verscheen op 31 oktober 2004, mijn blog stond in de begin periode vooral in het teken van onze kinderwens. Toen bleek dat de wens erg ingewikkeld leek te worden besloot ik ook over andere zaken te gaan bloggen.
Een fragment uit mijn eerste blogje:
“Op het moment gaat het allemaal redelijk met ons, we moeten wachten op de volgende ronde uitslagen in het ziekenhuis. 28 september zijn we naar het ziekenhuis geweest voor de uitslagen maar deze waren zo ongeveer alles behalve positief. Nu moesten we alle onderzoeken voor de zekerheid maar over laten doen, dus zo gezegd zo gedaan. Nu krijgen we 9 november de uitslagen van deze rit onderzoeken. Ik hoop zo dat ze niet zo ‘slecht’ zijn als de vorige keer… “
Uiteindelijk raakte we tegen de verwachting van de specialisten in toch zwanger, het gebeurde zelfs een tweede keer! Op de blog van toen schreef ik daar werkelijk van alles, plaatste veel informatie zodat lotgenoten dat zouden kunnen vinden en lezen. Ik plaatste veel foto’s van van alles en nog wat maar ook van de meisjes en wat we zoal meemaakte, kortom een echte mamablog werd het.
Op een gegeven moment wilde ik dat er geen foto’s meer van de meisjes zomaar op internet te vinden zouden zijn en ik heb de blog offline gehaald. Ondertussen blogde ik privé door en begin dit jaar maakte ik een nieuwe blog klaar, zonder duidelijk herkenbare foto’s van de dames en besloot alle blogjes over te zetten die niet al te veel privé zaken en herkenbare foto’s bevatten.
De foto’s van toen zijn nagenoeg verdwenen en als je wat kan vinden moet je echt weten dat het onze dochters zijn, geeft toch een rustiger gevoel.
Hoe zijn jullie begonnen met bloggen?
Plaat jij herkenbare foto’s van je kinderen?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Wow, wat leuk dat je toen al blogde!
Het is al even geleden 😉
Wauw, elf jaar bloggen is best wel lang! Xx
Nou ik ben ook begonnen bij web-log en dat was toen veel simpeler! Er komt nu zoveel meer bij kijken. Ik begon in 2003 denk ik en ben toen na een tijdje weer gestopt omdat ik toen trouwde. Daarna begon het toch weer te kriebelen en begon ik een nieuwe, ook op wordpress.
Foto’s van de kinderen heb ik eigenlijk nog niet op mijn blog gezet, wel op insta maar mijn man heeft het liever niet. Ik probeer dan toch foto’s waar je niet te veel op ziet te plaatsen want ik vind het wel leuk. En als mamablogger is dat toch je favoriete onderwerp he.
Web-log was erg basis en toch kon je er veel mee! Leukndat je toch weer bent gaan bloggen.
Kinderen zijn en blijven een dankbaar onderwerp hiernstaan ze er niet echt heekenbaar op, mits je ze in het echt kent 🙂
Wauw! Dat is lang, zeg!
Ik ben pas net begonnen met bloggen (twee weken geleden). Het was eerst niet in me opgekomen. Maar nu zit ik even zonder werk en ben ik bezig met een jobcoach. Zo kwam hij ermee dat ik wat met schrijven zou kunnen doen, hij vond dat ik aardig kon schrijven. Dat zette me aan het denken en nu ben ik begonnen.
Een goede manier om goed te kunnen oefenen om het schrijven beter te kunnen doen. Het is leuk als mensen het volgen. Dat hoop ik natuurlijk wel. Maar het is ook wel lekker om dingen van je af te schrijven en er goed over na te denken.
Ik heb 1 foto van m’n zoontje op m’n blog gezet. Maar dan alleen de achterkant. Zo is hij toch wat onherkenbaar.
Op mijn blog staan inderdaad ook foto’s van voeten, handen of de achterkant. Maar als ze ze niet in het echt kent zal iemand ze niet ‘zomaar’ herkennen.
Ik ga eens een kijkje op je blog nemen!