Zoals als jullie al gelezen hebben ben ik niet heel erg te spreken over de vaccinatiestrategie van Nederland. Half februari zou ik volgens de richtlijnen gevaccineerd worden, maar volgens de nieuwe richtlijnen van het RIVM kwam ik pas in mei aan de beurt. Tot ik vorige week zaterdag totaal onverwacht een telefoontje kreeg. Er was een vaccin en wel voor mij, ik kreeg een moderna vaccinatie.
Hoog risico
Op Spierziekten Nederland las ik al dat Myasthenia Gravis (MG) toch aangemerkt werd door het RIVM als hoog risico. Ook hartstikke logisch in onze ogen, want één van de kenmerken van MG is dat je spieren zwakker worden en dus ook je ademhalingsspier.
Voorzichtig positief werd ik al, maar het zat me nog niet helemaal lekker dat het vooral ging over de zeven academische ziekenhuizen. Ons MST staat in direct contact met de MG professor, maar mijn neuroloog is toch echt de hoofdbehandelaar, dus helemaal lekker zat het me niet.
Op de website van het ziekenhuis las ik dat ze afgelopen vrijdag begonnen met vaccineren en ik had nog steeds geen brief.
Ongeduldige control freak
Ook zaterdag was er geen brief en dus zette ik mezelf maar weer in de wachtstand. Neem van mij aan, voor een ongeduldige control freak een hele opgave, tot er zaterdag aan het eind van de dag een 053 nummer belde. Meteen wist ik het, dit moet het zijn.
En het klopte, of ik even tijd had? of ik tijd had! Ook al zat ik midden in een vrijpartij met George Clooney, ik had George gewoon even op pauze gezet met een Nespresso voor dit telefoontje.
De aardige assistente vroeg of ik in aanmerking wilde komen voor een vaccin. Ik denk dat de mevrouw niet wist wat haar overkwam, een half hyperventilerende, hysterische hyena aan de andere kant van de lijn die zegt dat ze je wel wil zoenen. Als ik haar door de telefoon kon trekken deed ik het.
Het vaccin stond gepland voor 10 april, Yes! We praatten over dat de kinderen al weer maanden thuis zijn en dat we al een jaar in preventieve quarantaine zaten. En hoe fijn het is om weer wat perspectief te hebben.
Nou ja eigenlijk praatte ik alleen maar als een kip zonder kop en zei luisterde. Wacht even zegt ze, ik zie dat er morgen ook nog een prikplek vrij is, kan je dan ook? Ik heb meteen al mijn tien afspraken 😉 afgezegd. Ik kom wel, kom maar op.
Kleine dingen waarderen
Ik ben direct naar buiten gerend en samen met Martin heb ik een potje zitten huilen. Ruben spiedde weg om Sophie het goede nieuws te vertellen. Als een wervelwind kwam die binnen, ‘Is er een vaccin?’.
Dikke tranen liepen over haar wangen en samen maakten ze al snel plannen met wat ze allemaal wilden doen (lees paardrijden, freerunnen en binnenspelen met vriendjes en vriendinnetjes). Hoe mooi om te zien hoe ze de kleine dingen waarderen.
Anderhalve meter echt mijn ding
Zondag strak van de spanning gingen we naar het ziekenhuis. Wat denk je geen Maureen op de lijst, het zou me toch niet gebeuren dat deze moderna vaccinatie me door de neus werd geboord? Het is dat er spatschermen hingen anders was ik over de balie gesprongen om de lijst zelf wel te bekijken. Gelukkig net op tijd vonden ze me in de computer, Pfffff.
De verpleegkundige zag meteen dat ik een brok ellende was. Niet dat ik bang was voor de prik, wel voor de bijwerkingen. Maar al die mensen (stuk of vijftien volgens Martin) in mijn beleving waren het er wel vijftig. Ik werd er Spaans benauwd van.
De mevrouw begon nog een heel verhaal over de haaienbeet op mijn goddelijke boezem en ik dacht alleen maar jas dat ding erin en laat me gaan. Onze kinderen zingen thuis altijd “anderhalve meter kom niet in mijn aura bitch”. Geen idee hoe ze er aan komen, maar ik zong het bijna ;-).
Toen de prik erin zat moest ik vijftien minuten wachten. Tot mijn verbazing gingen de mondmaskers af en dronk iedereen gezellig een kopje koffie. Mart en ik zochten een plekje zover mogelijk bij iedereen vandaan en bleven strak zitten met onze medische mondmaskers.
Ik werd licht in mijn hoofd en draaierig en het zweet stond op mijn voorhoofd. Nee hè, het zou toch niet dat ik dadelijk werd afgevoerd naar de spoed op die brancard, die ook echt midden op die zaal stond. Martin wilde de arts er al bij halen, maar ik hield hem tegen. Ik denk dat de stress me een beetje teveel werd.
Ivan de Russische hacker
Uiteindelijk mochten we het ziekhuis verlaten, wat was ik blij. Vanaf nu kan ik overal worden gevolgd door Ivan de Russische hacker en draag ik altijd 5G bij me. Wat wil je nog meer?
Maar alle gekheid op een stokje, als alles goed is, krijg ik 25 april de tweede dosis. Dan nog twee weken wachten (wat mooi samen valt met de vakantie) en na de meivakantie mogen de kinderen weer naar school. Hoewel ik ze al gaan missen kijk ik ook ontzettend uit naar een beetje tijd voor mezelf. Even weer op adem komen en de stilte horen. Kijken hoe lang het duurt voor ik me ga vervelen.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Je zou soms bijna denken dat je in een film terecht bent gekomen met alle perikelen waar we mee te maken krijgen.
Ja bizar he, ik verbaas me nog steeds als ik langs de winkel loop dat iedereen een mondmasker op heeft. Maar binnenkort mogen ook wij er weer naar toe. Ik verheug me er nu al op