Music was mij first love, and it will be my last. Nou ja niet helemaal natuurlijk, maar muziek is wel heel erg belangrijk in mijn leven. Mijn levensvreugde wordt mede bepaald door muziek, maar ook mijn verdriet wordt er door gevoed. Thuis is muziek een groot onderdeel van ons leven, we gaan geregeld naar musicals en het theater. En ondanks dat we thuis totaal verschillende muzieksmaken hebben en Martin mijn pareltjes wansmaak noemt (hij is ook bang dat mijn reputatie nu voorgoed naar de haaien is ;-)) hebben we toch geregeld hele mooie waardevolle muziekavonden, waarin we om en om een liedje mogen uitzoeken op YouTube.
Alles komt aan bod van The Passion tot Guus Meeuwis en van Anouk tot ja ja op verzoek van onze kleine carnavalskraker de Snollebollekes. Ik wil jullie graag meenemen in mijn leven met muziek, muziek heeft zoveel mooie herinneringen achtergelaten in mijn hart. Wanneer ik een bepaald liedje hoor, kan ik precies weer dat gevoel naar boven halen van dat moment. Dat maakt muziek ook zo bijzonder. Het kan je weer terugbrengen naar mooie en verdrietige momenten. Benieuwd naar mijn top tien van dit moment (in willekeurige volgorde) dan moet je echt even verder lezen. Maar wees gewaarschuwd 😉
Papa, Marcel Veenendaal
Een keer ben ik bij de Vrienden van Amstel live geweest in 2014 en wat was dat een feestje zeg. De sfeer is zo hartelijk en warm, echt fantastisch. En wie ook fantastisch is, is mijn eigen papa. Mijn vader, die vader en moeder in een moest zijn, mijn vader die vriendinnetjes thuis wijsmaakte dat wij een geheime stekker hadden, waar geheime zender muziek uit kwam, mijn vader die soms onbeholpen is met de hele situatie rond mijn ziek zijn, maar die vader staat wel in het ziekenhuis wanneer ik er weer mag logeren.
Mijn lieve vader op wie ik zo trots ben en waar ik heel veel van hou, mijn vader die me weg gaf op dochters van Marco Borsato, terwijl hij zo niet van alle aandacht houdt . Vandaar deze mooie cover, ontstaan op de Vrienden van Amstel live, als ode aan mijn papa.
Jim, Rob de Nijs
Echt ik weet het, hier begint de wansmaak al, maar wat hou ik van dit lied! Hele verhalen kan ik vertellen over deze herinneringen, maar ik weet dat mijn vader mijn blogs ook leest ;-). Wanneer Wilma (mijn bestie in mijn woelige stapjaren) en ik gingen stappen, hadden we altijd een cd in de auto met alle depressieve nummers die je je maar kan voorstellen. Voor we in Hengelo of Lucky in Rijssen waren, stroomden de tranen al over onze wangen. En moesten we daarna weer mega lachen, omdat we echt niet goed wijs waren.
Het toppunt was wel dat we heel cool vanuit Hengelo naar Almelo reden en iedereen maar zwaaien en achter de auto aan rennen. En wij maar denken, wauw wat zijn we populair. Tot we door gebaren erachter kwamen dat er nog wat op het dak van de auto lag. Oeps met het schaamrood op onze kaken hebben we het tasje van de auto gegrist en zijn we snel naar huis gereden.
Love you more, Racoon
Toen Martin en ik elkaar leerden kennen, ging hij al vrij snel daarna op vakantie naar Curaçao. Als afscheid kreeg ik een roos en vertelde hij over dit mooie nummer van Racoon (toen was hij nog romantisch) en daarna helemaal niets geen appje, geen telefoontje. Vol liefdesverdriet zat ik thuis. Had ik me dan zo vergist?
Tot er naar een paar dagen een appje kwam van onze wereldreiziger met de boodschap dat de koffers zoek waren. Ondertussen had ik dit nummer al grijs gedraaid tot grote frustratie van mijn buren en vader. Wat waren zij blij dat Martin na twee weken weer thuis was. Vanaf die dag waren we onafscheidelijk en niet veel later woonden we samen. Racoon is dan ook altijd ons nummer gebleven met als bekroning de handtekeningen op onze trouwakte.
Try, Pink
We kennen het vast allemaal van die vriendjes die fantastisch zijn. Waarmee alles klopt op het moment. Waar de chemie zo bijzonder is, maar waarvan je ook weet dat je doodongelukkig gaat worden als je samen bent. Diegene haalt het beste en het slechtste in je naar boven. Je trekt elkaar aan en stoot elkaar af. Toen ik dit liedje hoorde moest ik aan zon vriendje van vroeger denken. Toen ik nog jong en onbezonnen was ;-).
Als rennen geen zin meer heeft, Marco Borsato
Dit liedje heeft sinds ik ziek ben een bijzonder plekje in mijn leven gekregen. Wilma (die van die tas op de auto) stuurde dit liedje net nadat ik de diagnose kanker kreeg. Dit liedje vertolkt zo goed mijn gevoel. De angst alles te verliezen wat je hebt, niet kunnen vluchten voor wat komen gaat. Maar ook de hoop in het liedje, je hoeft het niet alleen te doen, er zijn mensen voor je.
Tijdens de pet scan op zoek naar eventuele uitzaaiingen mocht bij grote uitzondering Martin mee mijn hand vast houden, samen hebben we de cd van Marco geluisterd met als rennen geen zin meer heeft erop. De muziek probeerde het geluid van de scan te overstemmen, de tranen stroomde over mijn wangen. Die vrijdag heb ik een van de angstigste uren van mijn leven meegemaakt.
Just an illusion, Julia Zahra
Was je nog niet overtuigd van mijn wansmaak? Dan hier het bewijs 😉 Natuurlijk niet echt van Julia, maar van mijn moeders favoriete band BZN. Als kind mochten mijn zus en ik mee naar concerten en dat was altijd een bijzonder moment als klein meisje. Tot we BZN echt niet meer cool vonden en de posters plaats maakte voor posters van Take That.
Heel bizar dat dit liedje in het jaar, dat ik ziek werd voorbij kwam bij de beste zangers van Nederland. Tijdens een van onze geliefde muziekavonden, waar mijn zus ook bij was, zei ze “Mau, ik heb een mooi nummer”. Ik wist meteen waar het over ging. Sommigen zullen het toeval noemen, ik geloof meer in het lot. Het lot dat mijn moeder, mij en mijn zus even heel dichtbij elkaar bracht.
Tranen gelachen, Guus Meeuwis
Een echt feel good nummer. Het brengt me terug naar mooie momenten. Een Guus Meeuwis concert met Barbara in Eindhoven alweer een jaar of tien geleden. Een after party met Rebecca, Nienke en onze mannen met heel veel bier en wijn. winkelen, uiteten, mooie gesprekken, stapavonden en heel veel gezelligheid.
We hebben tranen gelachen, onnozel gedaan en tenslotte tevreden het licht uitgedaan.
Coming home, Romeo
Alweer zon kaskraker ;-)… terug naar de vakanties bij mijn tante in Rotterdam. Eerst samen met mijn zus en toen ik wat ouder was, samen met vriendinnen. De zanger van Romeo woonde bij mijn tante in de flat.
Tja en als bakvissen moet je dan natuurlijk samen op de foto (lees een hele reportage) toen de heren een concert gaven in Lucky stonden deze bakvissen vooraan. en toen Milton ons ook nog eens herkende vielen we nog net niet flauw, hihi. Het leverde alleen heel veel boze blikken van andere bakvissen op, tja je kan niet alles hebben.
Zeg me dat het niet zo is, Frank Boeijen
Voor ik ziek werd vond ik dit al een tranentrekker, maar nu hou ik het helemaal niet meer droog bij dit nummer. Daar zaten we bijna drie jaar geleden in ons favoriete restaurant.
De laatste keer voor ik geopereerd werd, niet wetend dat na dit weekend alles anders zou worden. Mijn strakke gezicht, elke keer verslikken van de spierzwakte de blikken van de mensen. Het liedje beschrijft ongeveer onze hele avond, drankje, uren kletsen, huilen van het lachen. Ongeloof, angst en verdriet alles komt samen in dit lied.
Droom, durf, doe en deel, Marco Borsato
Mijn lijflied op dit moment? Droom van morgen, durf je dromen na te jagen en te leven. Doe dat met mensen waar je heel veel van houdt en deel alle prachtige momenten samen, die het leven je biedt. Marco had mijn levensmotto niet beter kunnen verwoorden.
Hebben jullie net zon wansmaak lijst als mij, of is jullie top tien een stuk hipper? Ik ben benieuwd!
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
