Alweer 5 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een tumor had. Vijf jaar alweer! En ondanks dat het zo lang is geleden voelt het nog als de dag van gisteren. Het was weer zover… de scan!
Onrust en irritatie
Vorige week begon het weer, ik kon het nog niet eens goed plaatsen. Ik was onrustig, jankte om alles en bovenal geïrriteerd. Waar kwam dat gevoel vandaan? Nu moet ik zeggen dat in deze tijden van corona ik alle gevoel van tijd kwijt ben. Tot ik in de agenda keek en ik zag welke tijd het was. Juni!
5 jaar geleden werd ik in juni opgenomen voor een verdenking van verwaarloosde longontsteking, hooguit een longembolie, terwijl ik wist dat ik kanker had. Nou ja ik wist het niet, ik ben natuurlijk niet de nieuwe Jomanda als jullie dat denken en voor al die mensen die nu een healing willen, bel mij niet!!! Maar laten we zeggen ik voelde het gewoon. En mijn gevoel klopte. Nu vijf jaar later betekende dat scantijd.
Voor het eerst echt op pad
Na een telefonisch contact met de longarts, waarbij ik mijn zorgen uitte om naar het ziekenhuis te gaan, zag zij vooral het probleem niet. Het ziekenhuis was veilig en weinig besmettingen.
Als ik wilde kon de scan ook uitgesteld worden tot september, maar dat zag ik al helemaal niet zitten. Al die mensen die misschien wel naar het buitenland gaan en met corona samen het ziekenhuis bezoeken. Nee dank je. Dus ging ik afgelopen woensdag om tien over half acht op pad naar het MST. Mooi op tijd dacht ik en met mij dachten vele andere mensen dat.
Welkom in de feesttent
Voor ons mooie ziekenhuis stond zo’n grote partytent, maar als je denkt dat er een feestje is kom je bedrogen uit. Achter elkaar in een rij om vragen te beantwoorden. Ik vraag me dan zelf af of iedereen eerlijk die vragen beantwoord. Bent u verkouden? Heeft u verlies van reuk en smaak? Is er iemand in u omgeving ziek?
Met een briefje op zak kon ik richting scan. Ik had voor de tijd aangevraagd of de vrije inloop veranderd kon worden in een vast tijdstip, maar dat kon helaas niet. En wat denk je? Acht uur en al drie wachtenden voor mij!
Maar waar ik me nog harder over verbaasde, iedereen had een afspraak. Gelukkig was ik tegen tien over half negen aan de beurt en kon het feest beginnen.
Voor degene die vaker mijn blogs lezen ik ben als de dood voor die scan. Ik ben claustrofobisch en van op mijn rug liggen word ik onmeunig benauwd. En eerlijk is eerlijk zo’n mondkapje werkt ook niet echt mee. Nooit kom ik bekenden tegen in het ziekenhuis. Zit ik op mij aller on-charmantst met zo’n mondkapje kom ik weer bekenden tegen hè. Maar ik dwaal af.
Na drie keer scannen stond de scan erop en dat zonder hysterische huilbui en kikker ogen.
Test 2
Ik bedacht na die beroerde winter dat ik op zijn minst al wel COVID-19 had gehad. Immers in februari was het al in Twente dus mij had het vast niet overgeslagen.
Ik zag mezelf alweer helemaal losgaan in de Lidl en Nettorama. En nog mooier de kinderen weer naar school, het moest gewoon. En dus ging ik op één van de 1,5 meter uit elkaar staande stoelen zitten. Nog steeds met dat mondkapje op hè.
Een meneer naast mij kuchte nog eens lekker, haalde een katoenen zakdoek uit zijn broekzak en snoof er nog even een heerlijke roggel in. Joh die tent vooraan bij de ingang echt een toegevoegde waarde hoor. Maar oké mondkapje en ik bleven zitten waar we zaten en waren als 10de aan de beurt. Snel prikken en hop naar huis.
Thuis zijn alle kledingstukken ritueel verbrand (nee geintje, gewassen) en ik heb mezelf grondig geschropt. Helaas was de uitslag negatief. Het was natuurlijk ook te mooi om waar te zijn dat ik zo uit een corona besmetting zou komen. Daar ging mijn shopplan.
Vrijdag D Day, uitslag scan
De uitslag van de scan, die laat nog even op zich wachten, die krijg ik aanstaande vrijdag. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel. De badkamer is geschrobd, de kast van binnen opgeruimd. De keuken heeft een grote beurt gehad en volgende week volgen er vast nog meerder onrustige schoonmaak momenten.
En dan gaat de telefoon
Totdat op maandag ochtend de telefoon gaat. Ik ben net wakker want na een paar beroerde nachten moet ik even bijtanken. een anoniem nummer. Meteen dat onheilspellende gevoel het zal toch niet. Maar het zal wel. De Longarts. De bodem zakt onder mijn voeten. ooit vertelde een arts eens dat ze alleen voor de tijd belden wanneer het ernstig was echt ernstig. en ze belde! Meteen vertelde ze dat er wat afzeggingen waren in het spreekuur en dus kon ze mij bellen met goed nieuws. Geen tumor te zien. De opluchting was zo groot. Geen 5 dagen meer wachten, geen onrust en even geen angst.
Want ook al is elke (ex) kanker patiënt een kei in wachten wennen doet het nooit.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord