Een nieuw leven, een klein wonder. Het klinkt zo gewoon, maar voor ons zo heel bijzonder. Dit was de tekst in het geboortekaartje van onze oudste dochter, we hebben lang op haar moeten wachten en vonden dit een passende tekst in het kaartje.
Soms lijkt het moment jaren geleden, soms lijkt het nog vorige week. We zochten kaartjes uit, wisselde nog in één van de laatste weken van naam. In het koffertje zaten kleertjes maat 50, dat bleek veel te groot. Oma ging op pad om passende kleertjes te kopen, het werd maat 42 en iets later maat 44.
Toen we thuis kwamen was daar het gezin waar ik in ben opgegroeid, mijn vader, moeder en zusje. Samen met hen hebben we gewacht op de kraamhulp, een kanjer van een vrouw die er voor heeft gezorgd dat het hier in huis alles goed ging. Met liefde maakte ze ons wegwijs in de wereld van een gezin met een kleine meisje. Papa en mama ben je niet maar zo…Na een zwangerschap met zorgen kregen we een zware bevalling en alle zorgen die bij ons meisje horen. Maar jeetje wat waren we blij, eindelijk was ze daar! Een klein, iel meisje met de donshaartjes nog over haar hele lijfje. De kinderarts die dienst had vond dat ze gezond was en haar scores waren goed, net als haar suikerwaardes. Ondanks mijn onstabiele situatie de laatste weken van de zwangerschap! De volgende ochtend mocht ik ondanks het protocol van langere opname in verband met zwangerschapsdiabetes naar huis. Volgens de arts had ik genoeg meegemaakt en was het tijd om te gaan genieten.
Wat was ze klein, maar compleet en zo bijzonder… zij heeft ons papa en mama gemaakt, ons oudste meisje waar we zo lang op hebben gewacht! We zijn blij dat je er bent!!
Fragmenten uit mijn blog van toen
Hier nog wat fragmenten uit de blog die ik een aantal dagen na de bevalling schreef:
“Vrijdag zou ik alleen voor een controle naar het ziekenhuis gaan. Het plan was enkel een ctg en een bloeddrukcontrole maar dat liep anders. Toch eventjes nog naar de gynaecoloog, hij vond het onverstandig nog naar huis te gaan, ik moest blijven”
“Toen er een verloskamer beschikbaar was kon ik daar plaats nemen en gingen ze (de arts en gyn met assistentie van de verpleegkundige) de staafjes -die voor ontsluiting zouden moeten zorgen- plaatsen. Op die avond ben ik buiten bewustzijn geraakt, door een te lage suikerspiegel en sterk wisselende waardes in mijn bloed. Vanaf ongeveer 18.00 uur tot 21.00 kan ik me niets meer herinneren, alles is weg.. enkel een vage herkenning. Maar vooral veel angst en meer kan ik me er nog van herinneren… ik heb dingen gezien, gevoeld en geroken die niet van hier zijn”
“Ik lag inmiddels aan een infuus om de bloedwaardes op peil te houden. De hele nacht moest ik van de dienstdoende internist om de twee uur gewekt worden. Er werd dan bloed geprikt om te kijken of ik nog meer glucose nodig had. Dus in tegenstelling tot de gehele zwangerschap dat ik teveel glucose heb gehad had ik nu te weinig glucose… mijn lichaam was echt de weg kwijt!”
De zaterdag
“Mijn vliezen werden gebroken maar ik mocht twee uur niet opstaan omdat ons kleintje toch niet voldoende was ingedaald. Ondertussen werd het weeën opwekkend middel ook aangesloten op het infuus en aangezet. De weeën in mijn rug en benen die ik al bijna een week had werden erg heftig.. ik kon ze op een gegeven moment de rug weeën niet meer opvangen… maar de ctg registreerde nauwelijks buikweeën.. dus werd er een sensor in mijn baarmoeder geplaatst om te kijken hoe heftig de weeën activiteit was. Deze sensor gaf direct zo’n 70% aan, dus naast deze sensor had onze muis ook al een draadje op haar hoofd voor haar hartslag omdat we die via mijn buik ook niet meer goed konden horen/registreren”
“Om 16.30 uur kwamen ze bij ons. De anesthesist was al weer opgeroepen van thuis om dus weer opnieuw een ruggenprik te zetten. Door een vergroeiing in mijn rug konden ze hem niet op het juiste plekje zetten. Om die reden hebben ze de eerste keer de prik wat lager was gezet als normaal waardoor de weeën pijn bleef. Als het nog lang zou gaan duren zal het een keizersnede worden”
Eindelijk… daar is ze, klein wonder!
“Na een half uurtje persweeën is ze geboren. Het laatste stuk was wat mij betreft het makkelijkste!! Maar gelijk ook het spannendste. Door de gebeurtenis van vrijdag was ik bang dat onze ‘muis’ er iets aan over zou hebben gehouden.”
“Toen ze geboren werd mocht ik haar niet pakken… Ze bleek de navelstreng vier keer om haar nekje te hebben, toen ze die eraf hadden hebben ze haar op mijn buik gelegd. Een heel klein minimensje is en was ze! Ze heeft een heel poosje bij me gelegen voordat de kinderarts kwam, deze had een kindje op de spoedeisende hulp om te behandelen. Ze kwam door de keuring heen, haar bloedwaardes waren wat laag bijvoeding was (helaas) noodzakelijk.”
“Vanaf het begin is ze wel slap en vermoeid geweest, dit begint nu na zo’n vijf dagen lijkt het pas beter te worden.. ze had geen zuigkracht.. drinken was dus een ramp. Gelukkig gaat ook dat beter, dat had ze wel nodig. Ze is ook nog steeds wat geel, al lijkt het wat minder te worden.”
De tijd vliegt, wat wordt je groot ukkie ons klein wonder! I love you!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Gerelateerd
1 comment
Wat een lieve tekst en schattige foto! Van zo'n baby blijf je toch weg smelten…