Een nieuw leven, een klein wonder. Het klinkt zo gewoon, maar voor ons zo heel bijzonder. Dit was de tekst in het geboortekaartje van onze oudste dochter, we hebben lang op haar moeten wachten en vonden dit een passende tekst in het kaartje.
Soms lijkt het moment jaren geleden, soms lijkt het nog vorige week. We zochten kaartjes uit, wisselde nog in één van de laatste weken van naam. In het koffertje zaten kleertjes maat 50, dat bleek veel te groot. Oma ging op pad om passende kleertjes te kopen, het werd maat 42 en iets later maat 44.
Toen we thuis kwamen was daar het gezin waar ik in ben opgegroeid, mijn vader, moeder en zusje. Samen met hen hebben we gewacht op de kraamhulp, een kanjer van een vrouw die er voor heeft gezorgd dat het hier in huis alles goed ging. Met liefde maakte ze ons wegwijs in de wereld van een gezin met een kleine meisje. Papa en mama ben je niet maar zo…Na een zwangerschap met zorgen kregen we een zware bevalling en alle zorgen die bij ons meisje horen. Maar jeetje wat waren we blij, eindelijk was ze daar! Een klein, iel meisje met de donshaartjes nog over haar hele lijfje. De kinderarts die dienst had vond dat ze gezond was en haar scores waren goed, net als haar suikerwaardes. Ondanks mijn onstabiele situatie de laatste weken van de zwangerschap! De volgende ochtend mocht ik ondanks het protocol van langere opname in verband met zwangerschapsdiabetes naar huis. Volgens de arts had ik genoeg meegemaakt en was het tijd om te gaan genieten.
Wat was ze klein, maar compleet en zo bijzonder… zij heeft ons papa en mama gemaakt, ons oudste meisje waar we zo lang op hebben gewacht! We zijn blij dat je er bent!!
Fragmenten uit mijn blog van toen
Hier nog wat fragmenten uit de blog die ik een aantal dagen na de bevalling schreef:
De zaterdag
Eindelijk… daar is ze, klein wonder!
“Vanaf het begin is ze wel slap en vermoeid geweest, dit begint nu na zo’n vijf dagen lijkt het pas beter te worden.. ze had geen zuigkracht.. drinken was dus een ramp. Gelukkig gaat ook dat beter, dat had ze wel nodig. Ze is ook nog steeds wat geel, al lijkt het wat minder te worden.”
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
1 comment
Wat een lieve tekst en schattige foto! Van zo'n baby blijf je toch weg smelten…