Op de thee bij Maureen

Terwijl ik deze “Op de thee bij Maureen” type is het kwart over acht in de avond en is het gewoon nog dertig graden. Het zwembad staat en een eenzame flamingo drijft in het rond. Hoewel heel Nederland geniet van deze tropische temperaturen kan het van mij niet snel genoeg weer twintig graden zijn. Gelukkig maakt het briesje het nog aangenaam, maar wat heb ik een hekel aan dit broeierige warme weer. De kinderen hebben mijn genen, die klagen steen en been. Mam het is zo warm, Mam, ik zweet helemaal en ga zo maar door. Tja hebben ze toch nog iets van mij. Vandaag ga ik niet twee maar één vraag beantwoorden. Gewoon omdat ik denk dat ik voor deze vraag wel meer letters nodig heb.

Met welke 5 foto’s zou je jou leven omschrijven?

Best een moeilijke vraag. Tot vier jaar geleden zou mijn top vijf aan foto’s er een stuk anders hebben uitgezien. Daar zou mijn werk een prominente plek in de top vijf hebben gekregen net als mijn kroeg bezoekjes. Desalniettemin is ook mijn huidige top vijf er eentje waar ik mega trots op ben. Hij is anders maar niet minder bijzonder.

Foto 1, ons mooie gezin. 

Trots en dankbaar ben ik voor dit mooie stel. Ondanks dat het voor iedereen soms wat passen en meten is. Ondanks dat soms dingen net anders lopen dan dat we zouden willen, vind ik dat we het als gezin maar toch mooi fixen.

Ik blijf mij verbazen over de flexibiliteit van kinderen. Begin van volgend schooljaar gaat de tweeling naar een nieuwe school hier in de wijk. Vol enthousiasme storten ze zich nu al in het grote avontuur. Waar ik bang was dat voor hun de voordelen niet opwegen tegen het vertrouwde waren ze meteen druk met het opnoemen van alle positieve punten. ‘Dan kunnen we op de fiets naar school mama’ en dan komen we bij de buurtkindjes in de klas’.

Ondanks dat onze man een jaartje over gaat doen, gaat hij ook vol vertrouwen de toekomst tegemoet. ‘Ik zal mijn vrienden wel missen hoor mama, maar ik maak vast ook snel weer nieuwe vrienden. En waarbij ik me druk maak over het leed dat schoolplein-ouders heet heeft de tweeling er hartstikke veel zin in. Ik blijf het wonderlijk vinden na deze turbulente jaren hoe vrolijk, sociaal en (meestal) gezellige kinderen wij hebben. En niet alleen de kinderen zijn flexibel ook Martin wordt soms behoorlijk op de proef gesteld.

Vooral wanneer ik weer eens die grens over ga omdat ik denk dat ik het toch wel kan. Geregeld ‘moet’ hij mij na zo’n dag weer helpen douchen of kan ik toch niet de kinderen ophalen van de BSO, terwijl ik dat gezegd had. En toch doet hij het zonder mopperen of klagen. Geduldig en met heel veel liefde. Ik denk dat veel mannen al gillend weg gelopen zouden zijn in deze situatie. Maar tot nu toe blijft hij nog steeds. 

Foto 2,  bento en koken. 

Sinds ik ziek ben is deze hobby flink uitgebreid. Koken deed ik vooral omdat het moet, tegenwoordig kook ik vooral omdat ik het leuk vind. Zonder pakjes en zakjes en met veel groente. Ik vind het leuk nieuwe recepten uit te proberen en ook staat er tegenwoordig geregeld een gezond baksel in de oven. Een lekkere bananenbrood of havermout muffins.

Ik word er blij van, nu de kinderen nog. Haha. Ook Bento begint me nog niet te vervelen. Het heeft mij een super leuke samenwerking met de Bentofabriek en Go Kids Twente gebracht en natuurlijk is door Bento ook mijn blogpassie tot uiting gekomen. Want zonder Bento had ik nooit dit blog hier geschreven. Het voelt dan ook echt als een missie om iedereen te bekeren tot gezonde lunches voor de kinderen.  

Foto 3,  sporten 

Waar ik tot voor kort twee keer per week ging zwemmen heb ik nu helemaal het sporten bij de fysio ontdekt. En geweldig dat ik het vind. Twee keer per week trek ik mijn sportschoenen en sportjurkje aan (echt ik heb een broek geprobeerd maar voel me er zo oncomfortabel bij) en leef ik me uit op verschillende apparaten.

Hilarisch hoe ik elke keer weer mijn eigen marathon loop op de loopband en probeer als eerste de finish te halen op de hometrainer. En eerlijk is eerlijk iedereen komt er zonder een spatje zweet weg alleen ik loop er rond als een hijgend paard. En toch geniet ik van de leuke contacten, de mooie gesprekken, het slap geouwehoer, maar ook van mijn lichaam wat werkt aan zichzelf.

Kapot ben ik als ik thuiskom. Soms zit ik huilend van de pijn op de bank maar wat ben ik trots op mezelf dat ik revanche neem op de myasthenia gravis. En hoewel ik weet dat ik nooit zou winnen word ik toch elke keer weer blij van de beetjes terrein die ik win. 

Foto 4,  het is pas feest als de familie Eising is geweest. 

Niet dat ik nu van carnaval hou. Verre van dat, ik heb er echt helemaal niets mee. Toch ben ik wel sinds ik ziek ben het leven meer gaan waarderen en vieren. Waar ik vroeger alles voor lief nam geniet ik nu echt veel meer van kleine dingen, en vieren we ook veel meer dingen.

Dit tot groot genoegen van de tweeling en ze weten het ook flink uit te buiten hoor. De ene keer is de knuffel jarig, de andere keer willen ze het weekend vieren.  Elke keer bedenken ze wel weer iets. En wij  vieren vrolijk mee, niet meer groots en meeslepend maar klein of iets uitgebreider als mijn lijf het toelaat. Ach en eigenlijk maakt het ook helemaal niet uit wat je viert of hoe groot of klein het ook is. Als we samen zijn met ons viertjes of met familie en vrienden dan hebben we alles wat we ons kunnen wensen. 

Foto 5,  body positivity in mooie jurkjes.

Thank god dat internet shoppen bestaat. Dat vind ik dan hé, niet de bankrekening. Naast Bento zijn jurkjes ook een grote passie voor mij. Ik bedoel als je meer dan 100 jurkjes in je kast hebt hangen heb je recht van spreken. Jurkjes geven mij zelfvertrouwen en laten mij stralen. Daarnaast voel ik me altijd vrouwelijk in een jurkje en ze geven zelfs de slechte dagen weer wat kleur en glans.

Mijn motto is dat je ook wanneer je dik bent je prima kan shoppen en er mooi uit kan zien. Het doet me echt pijn wanneer ik privé berichten krijg van dikke dames die zich schamen voor hun zelf. Die geen zelfvertrouwen hebben en gekleineerd worden. Serieus in welke tijd leven we tegenwoordig? We hebben allemaal een grote mond over racisme en homohaat, maar hé dikke mensen kunnen we lekker afzeiken.

Gelukkig heb ik zelf weinig last van nare opmerkingen van andere mensen. Tuurlijk hoor ik wel eens een kind zeggen kijk mama die mevrouw is dik. Goed gezien, zou eens langs de opticien gaan als ze beweerde dat ik slank was. Het enige waar ik bloed irritant van word zijn op Instagram die health-coaches. Als ze zien dat je gezonde dingen bakt en gezond eet willen ze je allemaal coachen. Als ik een coach wil dan kom ik zelf wel bij je.

Maar tot nu toe gaat het prima, sporten we lekker en eten we gezond want echt, ook dikke mensen bewegen hoor en ze weten ook prima het groente schap bij de AH te vinden en dat doe ik bij uitstek in een prachtig jurkje.