Op de thee bij Maureen

En daar is hij weer de derde op de thee bij Maureen. En weet je wat hem zo bijzonder maakt. Het is begin oktober en ik zit gewoon buiten. Zonder jas in de zon. Hoe heerlijk is dat? Ik kan er in ieder geval intens van genieten. En niet alleen ik, ook de kinderen spelen met blote armen buiten in het bos vlak naast ons huis. En dat maakt dat ik zo maar op een maandagmiddag even kan zitten met de laptop op schoot. Maar oké, tijd voor een tea topic vraag. Je leest het goed vandaag is het maar één vraag, omdat elke andere vraag teniet zou doen aan mijn gevoelens. Aan mijn verdriet, aan mijn angst en aan mijn liefde voor mijn moeder, die ik zo vreselijk mis.

Wie zou je in de hemel willen spreken?

Daar is dus maar één antwoord op, mijn moeder. Toen ik net zeventien was en mijn moeder tweeënveertig overleed ze  aan de gevolgen van kanker. Mijn moeder was al ruim drie jaar ziek toen ze overleed. Van de grote vrouw vol levenslust was niets meer over, behalve een hoopje ellende met heel veel pijn. Het is niet voor te stellen hoe je uit kan kijken naar een moment waar je eigenlijk ook ontzettend tegen op ziet.

Karin Bloemen schreef er al eens een liedje over  ‘geen kind meer’. Ik heb dit liedje echt grijs gedraaid de jaren na haar overlijden. Vooral het stukje tekst ” Maar niemand zal meer weten, hoe je met je pop kon spelen, en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen. De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein, de dag waarna je nooit meer kind zult zijn”.
En dat je dan geen kind meer bent, heb ik geweten. Als je moeder ziek wordt en overlijdt is je jeugd voorbij.

Geen kind meer

Opeens moest ik helpen met het huishouden en moest ik zorgen, maar vooral kreeg ik te maken met emoties, waarvan ik het bestaan niet kende. Ik werd heen en weer geslingerd tussen verdriet, boosheid, machteloosheid en me compleet radeloos voelen. Ik ging naar school, poetste het huis, maakte mijn huiswerk, had een bijbaan en op zaterdag flirtte ik erop los in de discotheek. Alles leek normaal, maar ik heb me nog nooit zo verloren gevoeld.

ondanks dat we wisten dat mijn moeder zou overlijden kwam het toch nog vrij onverwachts. En heb ik haar nooit de vraag kunnen of durven  stellen die voor mij zo belangrijk was. ‘Mam, ben je trots op mij’. Hoewel ik denk dat het antwoord ja is, is er altijd een stemmetje in mijn hoofd die dit tegen spreekt. Ik heb mezelf ook voorgenomen, toen ik zelf kinderen kreeg, om ze elke dag te vertellen hoeveel ik van ze hou. Hoe trots ik op ze ben. Maar ook vooral om ze aan te moedigen dat ze goed zijn zoals ze zijn, dat ik geloof in ze en dat ze mogen geloven in zichzelf.

Vroeger werd er bij ons thuis niet echt gepraat over dat soort gevoelens.  Dat was iets wat ik graag wilde doorbreken met onze kinderen. Beide hebben een herinneringsboekje vol mooie, fijne, verdrietige en bijzondere momenten. En vol speciale woorden voor hun, om te laten weten hoe bijzonder ze zijn en hoe trots ik ben dat ik hun moeder mag zijn.

De angst van een moeder

Nu ik zelf  moeder ben, heb ik ook voor het eerst de angst gekend van mijn moeder. Toen ik ziek was merkte ik dat ik niet eens heel erg bezig was met ik wil niet dood, ik was vooral bezig met ik kan nog niet dood gaan. Ik heb serieus overwogen om tot maat 176 kleding te gaan kopen voor Ruben en Sophie. stel je voor dat papa dat moet doen 😉 En wie moet er dan helpen op school, wie geeft ze genoeg knuffels maar vooral de gedachten ze niet te zien opgroeien vond ik intens verdrietig.

Het is ondragelijk te weten dat je niet je kleinkinderen ziet opgroeien, niet de trouwerij van je eigen kind meemaakt. Je kind moeten achterlaten, terwijl je weet dat niet de hele fundamentele basis gelegd is. Wat heb ik vaak aan mijn moeder gedacht toen ik ziek werd, opeens besefte ik dat loslaten onmenselijk is.

Toen ik in de spiegel keek, herkende ik opeens haar ogen in de mijne. Ogen vol angst, verdriet, ongeloof en hol. Ik keek naar mijn evenbeeld en wist dit is wat mijn moeder heeft moeten voelen en doorstaan. Dat gevoel was zo pijnlijk en ondragelijk dat ik god geregeld bedank dat ik nog mag blijven leven. Dat ik nog mag genieten van onze tweeling. Het heeft het respect voor mijn moeder alleen maar doen groeien. En ik hoop met heel mijn hart dat ik ooit hardop durf te zeggen zonder enig aarzeling, Ja mijn moeder is trots op mij!