Keer op keer merk ik in mijn hoofd en daarmee ook mijn lijf dat ik echt in stapjes door bepaalde fases heen ga als het om het sporten gaat. Nu is het eigenlijk met andere ‘dingen’ ook wel eens zo, maar momenteel is het vooral sporten bij mij waarbij ik me steeds bewuster aan het worden ben van het proces. Het proces waar ik kennelijk doorheen ga als ik in mijn ogen iets ‘onmogelijks’.
Vroeger…
Tot zo’n dertien jaar geleden sportte ik dagelijks, van paardrijden en fitness tot dansen. Ik was eigenlijk dagelijks in beweging en vaak meerdere keren per dag. En dat naast een drukke baan, zeg geen negen tot vijf baan. Maar hé, geen kinderen en gewoon doorgaan, sporten was mijn uitlaatklep. Ik ging zelden stappen en was vooral met andere (sportievere) dingen bezig.
Van die sportiviteit bleef heel weinig over toen ik zwanger raakte en niet meer kon sporten door allerlei ‘gedoe’ als bekkeninstabiliteit, verplichte rust in verband met de groei van de baby, zwangerschapsdiabetes enzovoort. Toen onze dochter werd geboren kwamen we al snel in een medisch wereldje terecht en waren we veel druk met andere zaken, sporten kwam niet meer voor in mijn woordenboek.
Daar ging mijn leven als ‘sportief’ mens, maar op dat moment maakte me het gewoon niet uit. De gedachte “het komt wel weer een keer” bleef een aantal jaren in mijn hoofd, tot heel het sporten uit mijn systeem verdween.
Als je mij drie jaar geleden had verteld….
Als je mij toen, zeg drie jaar geleden zou hebben gezegd dat ik over een aantal jaar zou hardlopen, dan had ik je vermoedelijk gevraagd of je geen last hebt van waanideeën. Echt… hardlopen, nee joh, dat kan ik niet en dat gaat ook echt niet lukken.
Te dik, te weinig conditie en al helemaal geen energie om zoiets te gaan doen. Daarnaast chronische rugklachten (door scoliose) en hardlopen werd mij, net als paardrijden afgeraden toen ik jonger was. Slank ben ik nooit geweest en daarnaast last van mijn enkels en hypemobiliteit.
Ik wil niet hijgend de trap op lopen!
Op een gegeven moment moet je toch bekennen, even gek doen met de kinderen levert je een hartslag van 200 op en die trappen oplopen is een dingetje geworden. Stiekem de lift pakken en dan hopen dat niemand van je collega’s ziet dat je wel één verdieping omhoog gaat met de lift! Dat doet toch niemand? Of iedereen doet het stiekem 😉
Maar boven komen als een hijgend paard met een rode kop, dat wil je ook niet. Al heb ik het jaren zo gedaan moet ik bekennen en dan gewoon heel rustig aan naar mijn kantoor lopen zodat ik weer voldoende lucht had om op zijn minst goedemorgen te kunnen zeggen tegen iedereen die ik tegen kom.
Tijd voor actie!! Ik wil weer lucht en fitter worden…
Nu is dit de korte versie, in werkelijkheid was het een relatief lang proces… beseffen dat je te dik bent, beseffen dat je adem te kort komt en dan het moment dat de knop om gaat. Bedenken hoe je het aan gaat pakken en wat er überhaupt mogelijk is als je dik 90 kg meesleept, elke dag weer.
Fitter worden was het eerste doel!
Dat fitter worden was het eerste doel, maar dan heb je het idee… eigenlijk omdat je weet dat het anders moet. Maar dan is het gevoel, het enthousiasme en de wil er nog niet, dat moet dan nog groeien en dat gaat zo snel net bij mij.
Daarom begon ik met wandelen, ik liep steeds wat meer en pakte de fiets. Als we op visite gingen liep ik met een omweg naar huis, gewoon wat extra meters. Ook de hond was de Sjaak, die mocht mee wandelen… alleen dat schoot niet op.
Ik besloot eerst twee dagen in de week te gaan wandelen, alleen met een muziekje op de eng. Eerst waren het 2 tot 3 kilometer en dat voelde alsof ik een halve marathon had afgelegd! Na enkele maanden liep ik soms 6 of 7 kilometer en dat ging steeds beter!
De knop ging om! Hé het kan!
En toen ‘ineens’, okay niet helemaal… er ging dus een lang traject van besef maar het ontbreken van de juiste mindset maakte dat het niet echt opschoot. Langzaam maar zeker wilde ik meer, maar ik besefte dat echt hardlopen er voorlopig nog niet in zou zitten door mijn gewicht.. maar wat dan?
Weer naar de sportschool? Nee, dat zag ik mezelf echt niet (meer) doen en daarnaast niet te plannen met de meiden en hun bezigheden. Ik ging wat meer wandelen… en op een gegeven moment kreeg ik zelfs zin om te gaan ‘joggen’ soms maar een halve minuut en dat ging beetje bij beetje steeds beter! Ik wilde meer… ik beloofde mezelf dat als ik 20 kg zou zijn afgevallen ik weer mocht gaan dansen, ik zette door!
Inmiddels dans ik al weer een jaartje en ben ik begin dit jaar zelfs gestart met GoalTrainers, een hele stap voor mij! Deze club mensen zag ik al jaren vlak bij huis trainen, maar het lastig. Een groep (erg) sportieve mensen, de meeste slank, gespierd en een conditie waar ik alleen maar jaloers op kan zijn. Toch besloot ik na een gesprekje met twee trainers eens te komen kijken en meedoen, dat beviel veel beter als gedacht en ik ben vooralsnog gebleven!
Nu beschrijf ik dit een paar alinea, maar daar zijn heel wat dagen, weken of eigenlijk zelfs maanden overheen gegaan voor ik zover was en de stappen in de goede richting kon zetten.
Fases in mijn ‘systeem’, hardloopwedstrijd
Dan heb ik het vooral over het hardlopen, elke keer weer kijk ik min of meer op tegen wat er gaat komen. Niet omdat ik er geen zin in heb, maar bang om het niet te kunnen! Ja heel eerlijk? Elke wedstrijd lijkt de Mount Everest te zijn! Uiteindelijk blijkt het in veel gevallen de Wageningse Berg te zijn of misschien soms iets meer als dat, maar hé lang geen Mount Everest!
Begin dit jaar schreef ik me in voor vier hardloopwedstrijden, super enthousiast was ik! Was, want toen de data eraan kwamen was het toch wel spannend! Ondanks dat ik wist dat ik best 5 km zou kunnen rennen, was het een dingetje. Helemaal toen er een blessure bij kwam kijken, onzekerheid ten top dus.
Eerst is het, “shit ik moet er voor trainen…. hoe dan?” Dan de realisatie, Ow ja, ik heb ‘mijn’ loopcoach zij weet mijn wedstrijdprogramma en stemt de trainingen daarop af, fijn! Tijdens de trainingen blijk ik het prima te kunnen lopen, al gaat het allemaal niet zo snel als dat ik zou willen. Maar ook dan weet ik, met een wedstrijd loop ik iets meer door, tenminste doorgaans.
Dan, wat moet ik aan? Blijkt bij het passen mijn kortste loopbroek van mijn kont te zakken, dan maar de langere. Wat moet ik meenemen, wat heb ik nog nodig? Het wordt warm! Shit zonnebril? Petje? Extra drinken en eten? Uiteindelijk is het warm en gebruik ik niets van dit alles en loop ik gewoon zo met alleen een beetje zonnebrand en drink ik een extra flesje water leeg.
En dat lopen? Dat ging goed genoeg, prima wil ik niet zeggen… maar ik heb tot op heden elke wedstrijd uitgelopen, dus hé, geen klagen als je ziet waar ik vandaan kom! Soms is mens zijn zo vermoeiend 😉
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
