Pushende ouders, verschrikkelijk…

Dat je in gesprek bent met iemand en dat er hardop wordt gezegd “Mijn kind is goed, hij/zij kan veel meer als dat jullie met hem/haar doen”. Dit wordt gezegd tegen vrijwilligers die het beste uit een kind proberen te halen, maar wel passend bij leeftijd, kunnen en niveau. Als later blijkt dat dit ‘gedrag’ niet alleen bij de betreffende hobby van toepassing is maar bij meerdere hobby’s vraag ik me af, waarom? 

Van dichtbij heb ik nu meerdere keren meegemaakt dat ouders de druk op hun kind opvoeren, bewust of onbewust. Als een kind iets goed kan is dat natuurlijk super leuk, maar waar ligt de grens? En wie vindt het dan nog leuk? Het kind of de ouder? Soms vraag ik het me oprecht af.

Langs de lijn

Als ouder sta je langs de lijn, ook ik als ouder sta langs de lijn. Mijn kinderen sporten en hebben hobby’s waar wel iets van ze wordt verwacht. Maar je zal me nooit zomaar gillend zien of me zien pushen, al vind ik wel dat als ze voor een sport kiezen er wel voor moeten gaan. Je maakt een keuze en daar hoort bij dat je, je best doet en doet wat binnen je ‘kunnen’ ligt.

Goede tijden neerzetten of winnen is leuk, maar dat zou niet het belangrijkste moeten zijn in mijn ogen. Je kan van een kind niet verwachten dat ze keer op keer een persoonlijk record neerzetten. Je kan niet van ze verwachten dat ze zich elke wedstrijd op en top voelen en presteren.

Ja, ze kunnen hun best doen… maar dat wil niet altijd zeggen dat ze ook een PR (persoonlijk record) neerzetten en een medaille binnenslepen. Of ze doen super goed hun best, maar helaas zijn er kinderen die nog beter zijn en geselecteerd worden voor een selectie, voorstelling of wat dan ook. Het kan allemaal, het is wat het is… zelf kan je ook niet continu op ‘top’ niveau presteren.

Het belangrijkste? Dat ze het leuk vinden en blijven vinden zodat ze met plezier naar hun training, voorstelling en/of wedstrijden gaan! De rest is mooi meegenomen!

Verder kijken…

Als ouder, maar ook als vrijwilliger bij verschillende organisaties sta ik soms met verbazing te kijken hoe er met kinderen en hun sport worden omgegaan. En denk dan vaak terug aan de reclame van SIRE Geef kinderen hun spel terug. Hoe ouders kunnen roepen (schreeuwen) en pushen maar ook hoe ze hun kind kunnen beïnvloeden en niet altijd in het voordeel van de sporter in hun kind.

Al is je kind nog zo gezond en ben je als ouder van mening dat het kind beter en meer kan, beter getraind moet worden en er meer mogelijkheden gegeven moeten worden. Dat kan! Maar denk ook aan je kind, een kind kan niet altijd op alle vlakken presteren, lukt dat wel… de kans is groot dat het vroeg of laat toch een keer mis gaat.

Een kind groeit, heeft zijn/haar lichamelijke groei die zorgt voor sterke en zwakkere momenten. Sporten is gezond, maar zorg dat het in balans is! Een kinderlichaam veranderd, groeit en ontwikkeld, je kan niet verwachten dat een kind continu en op meerdere plekken goed kan presteren. Daarnaast is er natuurlijk ook nog het mentale stuk naast het fysieke.

Compensatiegedrag?

In juni 2015 schreef ik een soort gelijk artikel, toen schreef ik ook over het gevoel dat er wellicht compensatiegedrag lijkt te zijn.

Soms vraag ik me af of het dus een vorm van ‘compensatie’ is, hebben de ouders vroeger misschien wel gesport maar niet bereikt wat ze voor ogen hadden en willen ze dat nu voor hun kind? Of zien ze een talent en proberen ze dat met dit (in mijn ogen wat extreme) gedrag te stimuleren?

Als mens en vrijwilliger maar vooral als moeder vraag ik me af waarom ouders op deze manier met kinderen en hun sport omgaan. Kinderen kunnen namelijk heel goed hun best doen, maar niet altijd de beste zijn.

Onze kinderen, sport en ik…

Zelf ben ik niet de moeder die de kinderen richting een auditie duwt, met een stopwatch op de tribune zit of wat dan ook. Natuurlijk laat ik de meiden weten dat ik trots op ze ben als ze een wedstrijd hebben gezwommen, een voorstelling hebben gedanst of ergens aan mee hebben gedaan. Ongeacht of ze het nu volgens de statistieken wel of niet goed hebben gedaan, ze hebben het maar mooi even wel gedaan en daar ben ik trots op.

Voor uitslagen, snelheden of dergelijke zaken hebben ze hun trainers en docenten, daar bemoei ik me niet mee. Van hen horen ze het ook wel als het niet helemaal is gegaan zoals het zou moeten, ik ben geen expert op het gebied van dans en zwemmen dus dat laat ik aan hen over.

Wel ben ik een betrokken moeder, ik ben zo’n moeder die probeert te helpen om alles in goede banen te leiden voor alle sporters, welke vereniging of welk niveau dan ook. Of het nu een website is, er punten geteld moeten worden, briefjes opgehaald of dat ik rotzooi moet ruimen… allemaal prima!

Ben of ken jij een ouder die zo fanatiek is? Hoe kijk jij er tegenaan?