Begin dit jaar besloot ik me in te schrijven voor een aantal 5km wedstrijden, gewoon omdat het leuk is en ik mezelf wel wil uitdagen. Uiteindelijk heb ik me zelfs ingeschreven voor een 1/4 marathon, dat klinkt stoerder als 10km toch (al is het hetzelfde). Maar helaas loopt het niet helemaal op rolletjes. Blessures en ellende lijken niet echt op te houden… maar hé ik liep na anderhalve week rust wel op het circuit van Zandvoort.
Het kon en mocht…
Een week of twee voor Zandvoort Circuit Run bezocht ik de fysiotherapeut, met klachten aan mijn heup. Helaas is mijn oude vertrouwde fysio met pensioen en heb ik nu een andere, deze beste fysio dacht er iets minder makkelijk over helaas. Mijn rug en heup werd recht gezet en ik kreeg een week rust opgelegd (na al een aantal dagen rust), shit!!
Eigenlijk zakte de moed me behoorlijk in de schoenen, maar ik heb me gehouden aan zijn verzoek. Op vrijdag 29 maart was het weer mijn beurt, mijn heup stond goed en ik kreeg groen licht, ik mocht weer lopen! s’Avonds liep ik een paar kilometer en dat was pijnloos en fijn, dus Zandvoort moest lukken. Het is immers verhard, slechts vijf kilometer…. dat moet lukken!
Op naar de start, Circuit Zandvoort!
De meiden hadden er al dagen zin in en waren ook blij dat ik mocht lopen. Ook de man in huis had er wel oren naar, op het circuit rondkijken is nu eenmaal niet iets dat je dagelijks kan gaan doen. Dus met het hele gezin vertrokken we al vroeg (zeker gevoelsmatig door het verzetten van de klok) naar Zandvoort.
Onderweg heb ik gewoon lekker liggen dutten, heerlijk! Toen we er éénmaal waren had ik nog dik een uur voor het startvak open ging. We keken nog wat rond, ik at nog wat en dronk een heerlijke koffie! En ja, uiteraard ging ik nog minimaal drie keer naar het toilet (waar er gelukkig meer dan genoeg van waren).
Na veel twijfel heb ik me nog omgekleed, mijn shirt korte mouw gewisseld met een shirt lange mouw, ik had het zo koud… zelfs met een vest aan! We dronken nog even koffie en toen vertrokken we naar de pits, super leuk! Eerst nog even kijken bij de kids run en na een leuk esprekje met een vrouw die net als ik de 5km ging lopen kwam ik aan bij ‘mijn’ startvak.
Het startvak in en gaan!
Na, gedag zeggen duik ik het oranje startvak in, het is er al aardig druk! Maar het loopt steeds voller, het verbaasd me toch weer dat er zoveel mensen in het vak staan. In eens zie ik dat er allemaal supporters boven op het dak van de pits staan en ook mijn gezinnetje staat er! Leuk!
Onder begeleiding van lekkere muziek en fanatieke mensen staan we in te wiebelen, springen en te bewegen. Gelukkig staan we in het startvak uit de wind, dat scheelt en ik blijf lekker warm! Rond 11.20 uur wordt het startschot voor ons vak gelost, we mogen gaan!
Ik heb besloten om niet op mijn horloge te kijken om te kijken hoe langzaam of snel ik loop tijdens de run. Uiteraard zet ik de Garmin wel aan om mijn run vast te leggen. Maar ik ga me er niet door laten leiden. Lekker lopen is nu even het belangrijkste, na anderhalve week niet sporten ben ik al blij dat ik kan starten!
Team Slak? Dat blijkt mee te vallen!
Elke keer weer heb ik het gevoel bij Team Slak of Luiaard te horen, maar in de praktijk blijkt dat best mee te vallen. Ik probeer me netjes aan de ‘verkeersregels’ te houden, je loopt rechts en als je in wil halen ga je naar links… net als met autorijden.
Dit blijk ik dus wel behoorlijk te moeten doen om lekker te kunnen blijven lopen. De heuveltjes vallen me mee, daar zag ik toch min of meer tegen op. Wat ik wel ‘lastiger’ vind is dat het zo schuin loopt op sommige punten. Zeker als je in gaat halen is het soms even opletten en ‘bewust’ lopen.
Op een gegeven gaan we onder een bruggetje door en dat is een flinke versmalling, er zijn heel wat mensen aan het wandelen en dat maakt het lastig om hier mijn tempo vast te blijven houden.
Gezelligheid!
Tijdens het lopen ben ik me zelfs bewust van alles wat er staat, de auto’s de dj’s en muziek die er is. De loopgroepjes en een aantal vrolijk en anders geklede lopers! Ook heb ik heel wat leuke en grappige teksten op loopshirts gezien! De sfeer was erg leuk en gezellig, elkaar aanmoedigen en weer door.
Balen…. dat zeker!
Als ik over de streep kom baal ik dat ik meer als 30 minuten over die 5km run heb gedaan. Al was mijn streven om pijnvrij te lopen… toch zit er stiekem een gevoel dat ervan baalt! Ik pak de fles Isostar, mijn medaille en een zakje massage olie van Weleda aan. Ik loop snel langs een fotograaf op en baal.
Waarom ik baal? Niet onder de 30 minuten, maar vooral over het feit dat ik niet helemaal pijnloos heb kunnen lopen. Al is pijn een groot woord, ik voel mijn heup en heb er een steekje in zitten, dat beloofd niet veel goeds. Ben ik toch te hard gegaan? Waren het toch de heuveltjes of het schuine lopen?
Als ik even later op mijn horloge kijk zie ik dat ik al zigzaggend zo’n 250m extra heb afgelegd en volgens Garmin heb ik een PR gelopen op de 5km en daar ben ik dan toch wel weer blij mee.
Relativeren en naar het strand
Ik moet het relativeren, ik weet het… ik heb mogen lopen. De fysio zei dat het goed was en ik ging, ik heb het naar mijn zin gehad en die 5km viel me eigenlijk niet tegen. Na mijn run fris ik me op en kleed ik me weer goed aan! Daarna gaan we naar het strand, dat hebben we de meiden nu eenmaal beloofd.
Helaas begint mijn heup dan toch echt wel pijn te doen, mul zand en ellende! We gaan op het hard gedeelte lopen en zoeken een strandtent op. Even zitten, koffie en genieten van de lange sliert lopers van de 12km en halve marathon. De pijn ebt weg en we lopen nog even over de boulevard en weer terug naar de auto.
Terugkijkend
Achteraf gezien ben ik gewoon tevreden, ik heb op de laatste paar honderd meter na heerlijk relaxt gelopen en genoten. Het was prachtig weer en we hebben als gezin een super leuke dag gehad. En ja, ik heb mijn derde medaille ooit binnen… zo leuk dat je als je meedoet al een medaille krijgt (eigenlijk koop je die erbij, maar het is het idee:)). Je hoeft geen topper te zijn om een medaille mee naar huis te nemen.
En die blessure?
Tja daar zijn de meningen over verdeeld, ik baal en het heeft echt flink pijn gedaan. Afgelopen dinsdag heeft de fysio mijn heup opnieuw rechtgezet en de spieren gemasseerd. De spieren zijn overbelast (oa) omdat ze de stand van de heup niet (meer) gewend zijn.
Afgelopen vrijdag mocht ik weer naar de fysio, de spanning is eraf, de spieren over de heupen zijn weer een stuk relaxter. Mijn pijngrens lijkt hoog te zijn, pijntjes zijn dus voor mij niet meteen te voelen als pijn. Kortom, ik loop te lang door als er iets is en dan duurt herstel ook langer. Maar ik mag weer rustig aan opbouwen, over twee weken terug… of als ik het idee heb dat het niet goed zit eerder.
Inmiddels heb ik een loopanalyse afgesproken met #LaCoach want ja… ik loop niet op ‘de beste manier’ iets met haklanding, overgestrekte knie en hoge armen. Goed, ik hoop dat ik nog eens kan leren om wel op een betere manier te leren lopen en blessure vrij kan blijven.
Ooit komt het vast wel goed… tenminste daar probeer ik nu maar even op te vertrouwen. Al is “mijn Lucifer” (het negatieve duiveltje op mijn schouder) weer in vol ornaat aanwezig!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
