Schuldgevoel

Negen jaar geleden werd ik de trotse moeder van onze tweeling. Wat niemand me er alleen nooit bij heeft verteld is dat je niet alleen kinderen krijgt, maar dat je er gratis en voor niets een dosis aan schuldgevoel bij geleverd krijgt. Let wel op hè, alleen de moeders krijgen dit er gratis en voor nop bij. Ik heb werkelijk nog nooit een man ontmoet die het hele begrip schuldgevoel kent. Maar dat is misschien ook maar goed ook. Stel je voor je zal maar tegelijk worden getroffen door de mannengriep en schuldgevoel, echt niet te doen.

Ik moet zeggen dat toen ik een jong meisje was ik al gevoelig was voor schuldgevoel. Ik blonk eigenlijk nergens in uit en ook op school was ik nou niet de meest briljante leerling. Mijn cijfers waren prima maar niet dat je zegt wat een studiebol. Nu weet ik dat dat niet uitmaakt, ook met een omweg kom je in Rome, maar wat heb ik me vaak schuldig gevoeld dat ik niet alle verwachtingen kon waarmaken.

Maar ja, toen kwam het moederschap en eerlijk is eerlijk nu weet ik pas wat schuldgevoel is. De kinderen waren er nog maar net uit of het begon al. Hoe kon het toch dat mijn lichaam deze zwangerschap niet aan kon? Ben ik wel een goede moeder? Want ik ging maar twee keer per dag een paar uurtjes naar het ziekenhuis. Gaf ik beide kinderen wel genoeg aandacht? En zo kunnen we nog wel even verder gaan.

Alle ballen de lucht in

Toen kwam het moment dat ze naar de kinderopvang mochten. Het eerste half jaar werd een kdv afgeraden omdat Ruben en Sophie prematuur geboren waren. Dus rond het eerste jaar kreeg ik een nieuwe baan inclusief meer uren en dus moesten de kinderen één dag naar het kinderdagverblijf.

Weer die schuldgevoelens, ging ik nu mijn kinderen wegbrengen terwijl ik zelf met kinderen werkte? En zo zat ik dus me instant schuldig te voelen en alle ballen proberen hoog te houden, want hé, het huis moest ook nog schoon, er moest gekookt worden, de pantoffeltjes werden nog net niet klaar gezet voor de heer des huizes, maar het scheelde niet veel.

Zwakke plekken

En dan wordt het volk groter en weten ze prima wat je zwakke plekken zijn. Een zieke mama is lastig, maar kun je ook prima misbruiken omdat je je zin wilt hebben. Ik ben ziek mama en jij bent toch thuis, mag ik ook thuis blijven?

Om een uurtje daarna te vragen om chips, want hé het gaat al een stuk beter. Maar nu kwam Sophie net voor de vakantie thuis met grote puppy ogen, iedereen ging naar het buitenland op vakantie en een jongetje uit haar klas ging naar Disneyland. En wij deden dat nooit want ik was ziek. Nou neem van mij aan mijn schuldgevoel kwam met wolkjes uit mijn oren.

Hardenberg is ook heel leuk

Tot ik met mijn vriendinnen aan het kletsen was en mijn vertroebelde geest weer wat helderder werd. Er werd gevraagd of wanneer ik niet ziek was ik dan wel een dag vullend animatie team zou zijn voor mijn kinderen? Zou ik dan wel naar Disneyland gaan? Of drie weken naar Frankrijk? En om eerlijk te zijn is het antwoord nee.

Ik vind Frankrijk geen leuk land en ik hou meer van de Efteling dan van Disneyland. Maar het feit dat mijn ziekte nu beslist voor mij vind ik lastig. En ik snap dat dat voor onze tweeling ook lastig is, maar eerlijk is eerlijk, onze kinderen komen niets te kort. Ze hebben liefde in overvloed, er is eten op tafel, we doen leuke dingen samen en dat is voor heel veel kinderen niet vanzelfsprekend.

En nee we gaan niet naar Disneyland of het buitenland maar Hardenberg wordt vast ook heel erg leuk. Wij kregen vroeger ook opgenomen bandjes van Take That en gingen naar Friesland op vakantie en ik had altijd de vakantie van mijn leven.

Na dit gesprek heb ik mijn schuldgevoel even in de koelkast geparkeerd, benieuwd voor hoe lang. Want hem kennende is hij er vast weer heel snel en anders helpen onze kinderen mij wel herinneren 😉