Het was gister weer zo’n dag waarop ik denk, “Help, hoe krijg ik alles rond en geregeld?!?”. Hopeloos zulke dagen en dat gevoel wat ik er dan bij heb, bah! Al ruim van tevoren wist ik dat het een korte, drukke en lastig te regelen week zou worden, er moest domweg weer teveel. Van werken, gesprekken tot oogarts en schoonmaken… en alles lijkt lastig te gaan! Maar ik weet, het gaat vast snel weer beter. Soms zit het mee, soms zit het tegen…
Soms…
Ken je van die periodes? Dat je denkt hoe kan dat allemaal? En waarom zoveel gedoe op één dag?
Gisteren was zo’n dag en vandaag zo mogelijk nog iets vervelender! Het komt deels omdat we druk zijn, er graag voor iedereen willen zijn en dan ook nog ons werk goed willen doen. Zoals je wel kan raden gaat het dan ten koste van ons huishouden, kortom een berg was om weg te strijken, nog eentje om op te vouwen en we kunnen tekenen op de tv kast en mezelf er niet toe kunnen zetten.. dat dus!
Domme dinsdag
Gisteren was echt zo’n voorbeeld! Maandagavond dacht ik in ene, “ships, we moeten eerder op, de orthoptist!”. We zochten de verwijsbrief op en ik checkte nog even de tijd in mijn agenda voor we gingen slapen.
Ogen nakijken
s’Morgens ging een half uur eerder de wekker, om 8.00 uur werd onze jongste dochter al verwacht! Gevolgd door de oudste die een kwartiertje later aan de beurt was. Om 9.10 uur staan we weer buiten met twee recepten voor nieuwe brillen. De jongste heeft een behoorlijke correctie die eigenlijk niet in één keer doorgevoerd kan worden, ze besluiten de middenweg te nemen en over een jaar gaan we het herzien.
Dat beide dames hoofdpijn hebben of niet lekker kijken blijkt wel, beide moeten een sterkere bril. Het is nu ook wel zeker dat ze er niet meer vanaf zullen komen. Jammer maar helaas, er is als ze ouder zijn vast een optie voor laseren of iets dergelijks, voorlopig blijven ze brillen dragen.
Het deed ons besluiten dat het de beste optie was om zo snel mogelijk nieuwe monturen en de juiste glazen te bestellen… dus tegen ons principe in toch maar naar de opticien voor brillen en daarna pas naar school.
Brillen uitzoeken
De ogen van de dames werkte niet zo best met die druppels erin, lastig! Maar goed er werd dus met ‘slecht zicht’ wat uitgekozen. De monturen waren wat donker of te groot, maar beide zijn toch geslaagd voor twee gewone brillen en één zonnebrillen.
Met drie brillen per kind, dus zes in totaal is het even wat stellen, meten en aftekenen geblazen! Het duurde wel even, ik voelde al een zuchtende blik van een wat oudere dame in mijn rug. De kinderen werden er ook niet rustiger op en begonnen ‘gezellig’ eigenwijs te worden en wat rond te springen… ook dat was even klaar op een gegeven moment!
Wat was ik blij om te betalen en weg te kunnen met de stuiterballen en de wetenschap dat over een week of twee er brillen zijn die beter bij de ogen van de meiden passen.
School
Onderweg werd ik nog gebeld door school, de juf vroeg zich af waar onze jongste dochter was. Nu heb ik vorige week braaf een mailtje gestuurd, maar net niet naar deze leerkracht die nu voor de klas stond. Sorry, ik weet soms echt niet wie nu op welke dag in welke klas staat. Het was verder geen probleem, maar het voelt toch ongemakkelijk!
Ik bracht de dames naar hun klas, vertelde de juffen even hoe het ervoor staat. Dat de jongste inderdaad niet zo best ziet en daar hoofdpijn van heeft en bij de oudste ook verteld dat er een correctie is en dat ze niet zo best zien door de druppels. Lezen zal nog wel even lastig zijn geef ik aan…
s ‘Middags hoor ik dat de oudste alsnog een toets heeft gemaakt, toen ik vroeg of dat ging zei ze.. “ik heb het maar gedaan, ik weet het niet precies of het nu goed is gegaan.” tja dat dus. Geeft mij maar vooral onze dochter niet zo’n lekker gevoel.
Werk
Dan ben ik eindelijk rond 11.15 uur op het werk, ligt er een berg werk… nog net te overzien. Maar de wetenschap dat ik minder tijd heb door Hemelvaart en nog wat werk van een collega te doen heb in verband met ziekte maakt me toch wat onrustig. Omdat onze jongste even niet zwemt deze week kan ik wat langer doorwerken, dat scheelt al weer iets!
Houdini en vriendje
Als ik thuis ben eten we, ik loop even naar de buren die buiten zitten en niet veel later komt één van onze dochters “Mam, kom eens?”. Ik vraag haar wat er is, “Mam, Snuffie zit niet meer in zijn kooi”… het eerste wat ik denk o, nee Houdini hamster is weer ontsnapt!
Ik krijg niet echt duidelijk of het hok openstond of dat hij die zelf open heeft gemaakt… hij is in ieder geval nergens te bekennen. We hebben de kamer van de oudste, waar de kooi staat op z’n kop gezet, met z’n alle op de grond gelegen en overal gekeken… helaas geen hamster! Geen idee waar die uithangt, zijn kooi staat open en we hopen maar dat die trek krijgt en terug komt of binnenkort voorbij wandelt zoals hij enkele weken geleden ook heeft gedaan.
En dan vriendje, onze tweedehands hamster… die is niet meer! Terwijl we Houdini (eigenlijk Snuffie) aan het zoeken zijn ontdekt de jongste dat vriendje dood is. Deze is overduidelijk dood, geen winterslaap of iets… gewoon oud, versleten en op. Maar dat zijn dus tranen, lastig is het ook wel een verdwenen hamster en een dode hamster binnen een half uurtje!
Huishouden
De laatste weken waren we nogal druk en hadden we nog weinig energie om veel in huis te doen, het was een beetje ‘pappen en nat houden’. Kortom strijken wat nodig is, schoonmaken wat niet langer kon en het een beetje opgeruimd proberen te houden.
Maar gister was de maat vol, ik was er klaar mee… opruimen en schoonmaken, hup! Moe en rot als ik me voelde toch aan de slag. Lang staan strijken, opgeruimd, gewassen en de stofzuiger in de hand genomen… en nog zijn we niet klaar! Vanavond gaan we nog even door, ik wil eigenlijk morgenochtend alles klaar hebben zodat ik rust heb het weekend en mijn onrust wat kwijt kan raken.
Het was niet echt mijn dag kennelijk gister… hopelijk wordt de dag vandaag beter!
Heb jij wel eens zulke dagen? Kan jij er goed mee ‘dealen’ of is het lastig?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
