Twee weken geleden ging de vlag hier uit. Yes de kinderen mochten weer naar school. Welkom rust en regelmaat tot ziens ontbijtjes met warme broodjes en animatieteam mama. Dit jaar begon niet als elk ander schooljaar in huize Eising, dit jaar begon op een nieuwe school in onze eigen wijk. En niet alleen een nieuwe school, Ruben blijft nog een jaar in groep vijf en Sophie gaat naar groep zes.
Al vaker heb ik de vraag gekregen waarom onze kinderen naar een nieuwe school gingen, immers we waren altijd vol lof over school. Het was ook zeker geen makkelijke keuze. Het ogo onderwijs en de kleine school hebben we echt in ons hart gesloten, maar vorig jaar naar de myasthenia crisis merkten we dat het steeds lastiger was voor mij om de kinderen op te halen. Er waren teveel slechte dagen.
Op het oproepje wie onze kinderen af en toe thuis konden brengen kwam zo weinig respons dat Martin aardig wat middagen naar huis moest komen om de kinderen thuis te brengen. Daarbij kwam er een nieuwe formatie op school, waardoor dit de perfecte tijd was om te switchen van school. Op beide scholen moesten ze wennen aan nieuwe klasgenootjes en veranderingen. en dus stapten we maandag twee weken geleden voor het eerst op de fiets naar Het Vastert.
Even wennnen
Een beetje gespannen waren ze toch wel. Welke dagen hebben we gym? Waar is mijn klaslokaal? Op welke dagen mogen we spelen? En zo passeerden er heel wat vragen de revue. En niet alleen de kinderen vonden het spannend, ook deze mama zat boordevol vragen.. Maken ze wel vriendjes? Kunnen ze wel aansluiting vinden in de groep? En dan hebben we het nog niet eens over de praktische vragen als waar moet ik staan op het schoolplein en tja toch ook weer die gym hé 😉
Een nieuwe school brengt nieuwe tijden met zich mee en eerlijk is eerlijk ik moet er aan wennen. De woensdagmiddag en vrijdagmiddag zijn vrij maar daar staat dan weer tegen over dat de kinderen bijna geen studiedagen hebben (hoera vlaggen uit voor Het Vastert). Vorig jaar kwamen de studiedagen me echt de neus uit.
Ook thuis hebben we een ander rooster en dat houd in dat ik op maandag de kinderen naar school ga brengen, zodat Martin een lange dag kan werken en de woensdag en vrijdagmiddag thuis kan zijn. Daarbij hebben we twee middagen bso dus we hebben alles weer strak geregeld.
Eindelijk was het zo ver, de nieuwe school!
Die maandag was het zo ver, Mart om 7,15 naar zijn werk en ik stond kotsend boven de wc. Ochtenden en myasthenia gravis zijn niet zo’n goede combi. Maar het is gelukt om tien over acht stond iedereen startklaar om te vertrekken. Nou ja startklaar…
Ruben moest natuurlijk net nog even plassen, en ik twijfelde of ik een kotsemmer voor op de fiets vast kon maken. Wij hebben speciaal een elektrische fiets aangeschaft zodat we op de fiets naar school kunnen. Ondanks dat het maar 800 meter is lukt het mij niet altijd om te fietsen en dan is trapondersteuning fantastisch. Aangekomen bij school was de grote vraag, waar moeten onze fietsen staan. Euuuh, nooit over nagedacht, we weten pas sinds we naar deze school gaan dat we kunnen fietsen. Achter mij hoorde ik een mama zeggen, de fietsen kunnen links van het plein staan. Ja spannend hé? Zo’n eerste dag.
Altijd fijn als mensen je herkennen terwijl je geen weet hebt tegen wie je praat 😉 Binnen was een gezellige drukte van juffen en meesters en heel veel enthousiaste kinderen die elkaar al jaren niet hadden gezien. Althans zo kwam het over. Een beetje onwennig keek ik rond tot een aardige meester vertelde waar de kinderen heen moesten. Dat de kinderen allang hun plaats hadden gevonden vertel ik jullie voor het gemak er maar niet bij.
Ruben mocht beneden blijven en Sophie naar boven. Boven aangekomen moest ik eerst aan het zuurstof maar gelukkig had ik de tijd, de juf gaf uitgebreid iedereen een hand en sommige ouders namen meteen alle bijzonderheden even door dus ik had de tijd om weer op adem te komen. Sophie een kus en knuffel en door naar Ruben. Tja, die had al geen oog meer voor mij. Leuk dat je er was mama nog leuker dat je weer gaat.
Daar zat ik met klamme handjes en natte oogjes nog een medische verklaring in te vullen voor de EpiPen van Ruben. De juf had al verteld dat er deze dag geen paard op school was uitgenodigd dus met de EpiPen zat het wel goed.
Zo stil in huis, heerlijk
Thuis wat een rust, ik kon mezelf horen denken en ademen. Heerlijk! Moe en misselijk weer naar bed om wat bij te slapen. Om half drie weer terug naar school, dan komt echt het leed dat het schoolplein heet. Ik vind het vreselijk.
Je kent bijna niemand en daar sta je dan lekker ongemakkelijk te draaien. Gelukkig kwam er al snel een moeder van een straatvriendinnetje en klasgenootje bij mij staan. Pfff dan voel je je toch wat minder een treurwilg of muurbloem. Vol enthousiaste verhalen kwam onze Sophie eraan.
Mama ik weet dat we vandaag niet mogen spelen maar l gaat met M mee en dan mogen we wel samen bij ons in het zwembad toch? Ja, ik mocht wel met buurtkindjes spelen dus dit is toch hetzelfde. Hihi ik kon gewoon geen nee zeggen tegen zoveel creativiteit. Ook Ruben kwam enthousiast naar buiten. Wel 10 minuten na de bel en hij moest ook weer terug. Je raadt het al hij moest weer naar de wc! Haha.
Hebben we een goede keus gemaakt
Geen idee? We hopen het! Voor nu voelt het als een warm welkom wat we van de school en ouders hebben gekregen. Van verschillende kanten werd al aangeboden dat wanneer het mij niet lukt de kinderen wel thuisgebracht werden.
Sophie heeft haar eerste kinderfeestje al in de pocket en over een tijdje kunnen ze alleen naar huis. Maar het alle mooiste cadeautje wat deze school ons gebracht heeft zijn nieuwe vriendjes en vriendinnetjes in de buurt. Ruben en Sophie, hoe sociaal ook, vielen toch vaak wat buiten de boot omdat ze niet samen naar school gingen en iedereen elkaar al kende.
Maar er staan elke keer weer nieuwe kinderen aan de deur of de kinderen buiten komen spelen en ik merk dat ik daar intens van geniet. Niet alleen omdat het zo lekker rustig is in huis 😉 maar vooral omdat ik merk dat hun wereld weer wat groter is geworden en dat ze daar ontzettend van groeien.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een reactie