Sporten? Jazeker ook met een chronische ziekte!

Sporten, ik hou ervan. Meestal dan. Natuurlijk zijn er ook dagen dat ik mezelf even een schop onder de kont moet geven of mijn bed uit moet slepen, maar ik ga wel. En als ik er eenmaal ben, dan weet ik weer waar ik het allemaal voor doe.

Bejaarden zwemmen

Als kleuter begon ik al bij gym, om na de zwemles te starten met wedstrijdzwemmen. Daarna heb ik nog jaren gekorfbald en gevolleybald. Mijn gewicht en postuur hebben daarbij nooit in de weg gezeten, ik deed gewoon lekker mee en was bloedje fanatiek. Toen teamsporten wat lastiger werden met de bijbaantjes pakte ik mijn oude hobby weer op, lekker zwemmen.

Toen ik in Enschede kwam wonen wilde ik graag nieuwe mensen ontmoeten, dus ging ik aquajoggen, wist ik veel dat dat voor bejaarden was. Samen met mij deed er nog een jong meisje mee, en tot op de dag van vandaag zijn we nog steeds vriendinnen, ondanks dat zij nu in Nieuwegein woont en ik nog steeds in het oosten van het land.

Toen Nienke stopte met zwemmen en we steeds les kregen van een ander ben ik gestopt met de bejaardenclub en ben ik lekker baantjes gaan zwemmen. Zo’n twee à drie keer per week zwom ik gemiddeld 50 baantjes per keer. De ene keer met een vriendin, de andere keer alleen.

Revalideren

En toen werd ik ziek. Ik snapte er helemaal niets van dat ik nog maar amper 20 baantjes kon zwemmen.  Wat er toen gebeurde weten we allemaal. Een half jaar na de operatie wilde ik naar het revalidatiecentrum. De neuroloog vond het nog te vroeg, de myasthenia was nog lang niet onder controle.

Na veel zeuren kreeg ik ruim een jaar later een verwijsbrief en zo gebeurde het dat ik 9 januari gewaad met nieuwe sportschoenen en een lunchsalade aan kwam bij het Roessingh. Ik was er helemaal klaar voor. Mijn a-4tje met doelen werd me al snel uit het hoofd gepraat (hoe realistisch is elke maand tot in de late uurtjes stappen met Myasthenia Gravis ook 😉 Dus mijn wishlist werd aangepast en we begonnen langzaam weer met zwemmen.

Als een doldwaze stier ging ik tekeer. Het eerste baantje ik dacht ik verzuip, wat was het weer zwaar. Nou moet ik zeggen mijn sportcoach was een woest aantrekkelijke man en ik wilde me niet laten kennen, maar al snel werd ik naar de kant geroepen. Dit is vijf maanden lang doorgegaan. Voor elk wissewasje aan vragen werd ik aan de kant gehaald en ik irriteerde me dood. Achteraf snap ik het wel, ik lette niet op mezelf dus moest hij het doen.

Zo gingen we ook een keer tennissen. Ik dacht serieus dat ik Boris Becker himself was. Waar mijn sport mannentje relaxed een balletje sloeg leek ik wel een hijgende 06 lijn. Maar ik heb doorgezet en nooit afgebeld. Ook al moest ik voor een half uurtje zwemmen naar het roessingh, ik ging want ik had het volste vertrouwen in mijn traject en wat heeft het mij veel opgeleverd.

Na mijn revalidatie heb ik me aangemeld bij een vereniging voor mensen met een handicap. Vertrouwd worden met het grote zwembad, doodeng vond ik het. Eerst bij de kant en steeds vaker durfde ik in het midden te zwemmen. Uiteindelijk ben ik gestopt en ben ik weer gaan zwemmen met de ‘gewone’ mensen.  Twee keer per week zwom ik ‘s morgens twintig baantjes en soms zelfs vierentwintig. Aan de ene kant was ik mega trots, aan de andere kant ook ontzettend verdrietig dat ik niet in de buurt kwam van die vijftig baantjes van voor de kanker.

Sporten onder begeleiding

Toen ik anderhalf jaar geleden constant schimmelinfecties opliep heb ik het zwemmen gelaten voor wat het was en ben ik opzoek gegaan na een andere sport. De sportschool leek me wel wat, maar dat werd sterk afgeraden met mijn temperament. Eerlijk is eerlijk ik heb totaal geen rem en ga maar door.

Uiteindelijk kozen we voor sporten onder begeleiding van de fysio en wat is het leuk! Twee keer per week ga ik een uurtje trainen. Is het net zo als in de sportschool? Nee, daar zorgt mijn fysio ook wel voor. Maar het is wel heerlijk om te roeien, om te fietsen enzo. Nu moet ik zeggen dat ik ook fantastische sportmaatjes heb, wat het ook extra leuk maakt om te gaan! Het maar de voldoening na het sporten is helemaal fijn. En het feit dat ik daarna twee uur slaap en elke dag spierpijn heb neem ik op de koop toe.

Geregeld hoor ik in mijn omgeving dat mensen met een chronische ziekte niet sporten. Ik snap het want het is eng om dingen te voelen in je lijf zoals pijn en vermoeidheid. Ook de angst van vallen speelt mee. Toch heeft het mij zoveel gebracht. Die val vorig jaar heeft me laten inzien dat ik beter op mezelf moet passen, de spierpijn vertelt me dat ik aan mezelf werk en de sociale contacten zorgen ervoor dat ik niet in een isolement terecht kom.

Ik vind het heerlijk te merken dat mijn spieren sterker worden, en mijn conditie verbeterd. Al merk ik ook door de myasthenia dat ik de ene dag wel tien minuten kan fietsen en de andere dag de zes nog niet red. En  elke keer wanneer ik weer op die loopband sta hoor ik de stem van de neuroloog in mijn hoofd. Dit is echt het maximale wat we eruit halen met deze medicijnen en wat ben ik dan onmeunig trots dat ik daar gewoon sta hè. Dat ik toch meer heb bereikt dan ze ooit zouden denken. En is het zo halleluja nee hoor.

Voor het sporten moet ik veel opgeven, de uren na het sporten zijn verplicht rust. Die dagen spreek ik over het algemeen niets af. Ik zit soms huilend op de wc van de pijn omdat ik over mijn grens ben gegaan. Martin moet mij een kontje geven om de trap op te gaan en uitkleden lukt al helemaal niet meer, maar de voordelen voor mij zijn zoveel belangrijker dan de nadelen dat ik het er allemaal voor over heb. Ik kan nog lang genoeg onder die deken in het hoekje van de bank kruipen.