Althans, wat voor normaal door kan gaan denk ik. Want wat is nog normaal? Geen idee, maar elk stapje naar minder thuis en meer doen is voor mijn gevoel een stapje naar het normaal, of dat dan het zogenaamde “nieuwe normaal” is of niet. Maar de meiden gaan (iets) meer naar school, ze zwemmen weer en langzaam maar zeker zien we af en toe weer wat meer mensen.
Wat is normaal dan?
Nou ik zal het je eens vertellen… grapje! Sorry, nee geen idee! Heb dan ook erg getwijfeld over deze titel. Maar hoe moet je het anders noemen? Het blijft een beetje gek, alles wordt weer versoepeld maar normaal is het niet.
Maar alles wat weer een beetje meer richting het oude gaat noem ik voor het gemak maar even normaler. Elk stapje is er één, eerst moest je echt zoveel mogelijk thuis blijven en moest je met elke stap die je zette nadenken, mag dit of mag dit niet.
Nu zijn de regels niet perse makkelijker geworden, maar het is allemaal wel een stuk losser als een aantal weken geleden. Ik kan je ook niet tot op detail vertellen wat wel en niet mag, maar de grenzen worden ruimer en dat is fijn.
Naar school gaan
Dit is dus iets wat ik een stukje normaler noem, maar wat eigenlijk helemaal niet zo normaal is of blijkt te zijn.
Waar de jongste al weer een maandje twee dagen per week naar school gaat en als het goed is volgende week de hele week en zelfs met de hele klas gaat de oudste sinds deze week weer naar school.
Voor zover dat naar school gaan erbij is, zij zit in groep B van haar klas en ze gaat op dinsdag en vrijdag naar school en op woensdag incidenteel als er toetsen moeten worden afgenomen of er achterstand is ergens.
Maar eigenlijk gaat ze welgeteld 6 lesuurtjes van 45 minuten (normaal is er een 60 minuten rooster) naar school en maakt ze daarnaast één toets woensdag op school deze week. De rest van het onderwijs blijft digitaal, dus ben heel benieuwd hoe deze tijd tot aan de zomervakantie er uit gaat zien.
Boodschappen doen
Waar we vooral zoveel mogelijk thuis bleven wordt dat nu wat soepeler, wij gaan er soepeler mee om en het mag ook weer wat meer. Waar ik eerst elke keer alleen even snel het centrum in ging om spulletjes te halen en het weer terugbracht als het niet goed was ga ik nu weer de meiden.
Toch handiger als ze zelf hun spullen kunnen uitzoeken, kleding of schoenen kunnen passen bijvoorbeeld. Of als er een cadeautje gekocht moet worden voor iemand gaan ze ook weer mee.
Gedoe is het wel trouwens! Wachten op het juiste aantal mandjes voor mij en mijn dochter of dochters, of wachten tot we naar binnen worden gelaten. Dus we gaan zeker niet voor ons plezier shoppen, maar het begin is er weer.
De boodschappen in de supermarkt doen Peter of ik nog alleen, gewoon omdat het zo’n “gedoe” is. De boodschappen pakken zodat je toch die 1,5 meter kan behouden, direct de juiste spullen pakken zonder alles in de handen te hebben, zigzaggend door de winkel… het is wel een dingetje.
Familie, vrienden enzo
Dit vinden wij als gezin het lastigste, wat kan wel en wat kan niet. Maar ook hoe kan je elkaars wensen het beste hanteren en hoe ga je daarmee om. Een beetje rare zoektocht, geen handen schudden en een kus geven als iemand jarig is (geweest).
Zo gingen we onlangs een dagje naar de andere kant van de Waal, op visite bij mijn schoonfamilie. We zijn juist die zondag gegaan omdat het goed weer zou worden, niet te warm maar goed te doen. Zo konden we kiezen om buiten te blijven of binnen te zitten op afstand.
Afstand houden is soms gewoon lastig, we zijn het niet gewend! Toch merk ik dat het er langzaam maar zeker wat meer in slijt, zowel bij mijn als mijn gezin.
Sporten
De meiden gaan weer sporten, het dansen was al gedeeltelijk op de locatie maar wel buiten. De andere helft van de danslessen gaat nu nog online, maar dat duurt niet lang meer.
Verder zwemmen de meiden sinds kort weer, eerst was er een training op het sportveld bij gebrek aan de mogelijkheid tot het water in te kunnen. Inmiddels liggen ze weer in het zwembad, met een flink protocol, maar ze kunnen weer zwemmen.
Het zwemmen blijft voorlopig beperkt tot trainen, volgens het ‘routeboekje’ zouden er vanaf september weer wedstrijden mogen worden georganiseerd. Maar dat is zonder publiek… en of het echt voor het zwemmen kan, mag en te realiseren is, is nog lastig te zeggen.
Het blijft even afwachten, voorlopig zijn we al blij dat ze weer kunnen zwemmen.
En nu?
Geen idee! Ik hoop dat we steeds weer een beetje meer richting het normaal gaan. Al zijn de stapjes klein, elk stapje is er één.
Hiermee heb ik ook het gevoel dat er weer vooruit gekeken kan worden, dat we naar de mogelijkheden zoeken en kijken.
En natuurlijk zijn we er nog lang niet, verre van! En de vraag is ook kan het nu verder gaan in de ‘positieve’ lijn naar het (al dan niet nieuwe) normaal? Of gaat Corona straks weer opnieuw roet in het eten gooien? Niemand kan dat nu nog zeggen, er is een verwachting, er zijn mensen die er onderzoek naar doen, maar we zullen moeten afwachten.
Ik hoop op een positieve vooruitgang, beetje blijven hopen, met een gezond verstand blijven denken en dan kunnen we door met elkaar!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord