Een aantal jaar geleden was er een reclame van SIRE, geef kinderen hun spel terug op televisie. In mijn opinie een hele realistische reclame… vooral nu ik het soms van erg dichtbij mee maak. Sporten is voor sommige kinderen en hun ouders echt niet meer alleen leuk! Er worden zoveel verwachtingen geschept dat ik me oprecht afvraag of het ‘fanatisme’ dat er is echt wel bij het kind vandaan komt of eerder bij de ouders.
Ze verzinnen het niet zelf…
Een kind denkt en zegt niet zomaar, “haal dat rotjoch maar flink onderuit” of “wat een rotkind die moet ik verslaan”. Zelf ben ik ervan overtuigd dat dit soort gedachten en woorden niet bij een (jong) kind vandaan komen… die moeten ergens vandaan komen, ze verzinnen het niet zelf.
Onlangs stond ik bij een teamsport te kijken, de woorden die ik hoorde en het gedrag van ‘supporters’ langs de kant maakte meer indruk als het spel van de kinderen. Het is maar goed dat de kinderen bezig zijn met hun sport en niet alles horen wat er gezegd wordt.
Sport en spel is ook opvoeding
Eén van mijn dochters doet aan een individuele sport, natuurlijk gezamenlijk met al haar clubgenoten. Dat het een individuele sport is, is goed voor haar.. maar wij zijn wel van mening dat het leuk en gezellig moet zijn met elkaar. Je steunt elkaar en moedigt elkaar aan, je haalt elkaar niet onderuit.
Goede tijden neerzetten is leuk, maar niet het belangrijkste in onze ogen. Onze dochter is klein van stuk en dus kleiner en minder sterk als andere kinderen in haar leeftijdscategorie en toch zet ze haar eigen goede tijden neer en verbeterd ze zichzelf regelmatig. Zo nu en dan harkt ze een medaille binnen en is ze daar erg blij mee, maar we proberen haar te leren dat winnen niet het belangrijkste is.
Waar andere hun kind wat lekkers of leuks beloven als ze een medaille hebben, of zelfs als ze een bepaalde concurrent hebben verslagen doen wij het anders. In het begin vroeg ze er niet om, maar ze vroeg op een gegeven moment of zij ook wat kreeg als ze het goed heeft gedaan.
Ons voorstel was toen, als je het naar je zin hebt en het leuk heb gehad krijg je een euro en mag je zelf kiezen wat je ermee gaat doen. Dat vond ze een prachtige oplossing, de druk ging van de ketel en ze maakt plezier.
Compensatiegedrag?
Soms vraag ik me af of het een soort van ‘compensatiegedrag’ is, de ouders hebben vroeger misschien wel gesport maar niet bereikt wat ze graag wilde en verwachten dat nu van hun kind? Of zien ze een talent en proberen ze het op deze manier te stimuleren?
Als mens, vrijwilliger maar vooral als moeder vraag ik me af waarom ouders kinderen van alles beloven als ze de beste zijn… kinderen kunnen namelijk heel goed hun best doen maar niet altijd de beste zijn. Zelf ben ik dus niet zo’n moeder die met een klokje mijn kind haar tijd zit te klokken, daar heeft ze haar trainers voor. Nee, ik ben zo’n moeder die probeert te helpen om alles in goede banen te leiden voor alle sporters, welke vereniging of welk niveau dan ook.
Ben of ken jij een ouder die zo fanatiek is? Hoe kijk jij er tegenaan?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord