Tea Topic tijd, alweer! De weken vliegen werkelijk voorbij, nog één weekje en dan is de vakantie ook al weer voorbij. Dit keer best wel een confronterende vraag, maar eentje die iedereen wel eens heeft ervaren. Een dip of dal heeft iedereen wel eens, maar wat is nu mijn diepste?
De vraag voor deze week luidt: “Wat was je diepste dal?”
Tea Topic: Wat was je diepste dal?
Ik las deze vraag en ik wist het direct… er is een periode in mijn leven geweest dat ik me zo ongelooflijk rot voelde. Te rot, te slecht en zo niet leuk, de mensen om mij heen zullen ook direct weten over welke periode ik het heb, namelijk zes jaar geleden rond deze tijd, wat een ellende!
Wanneer?
Na de geboorte van onze jongste drongen alle feiten tot me door, wat een ellende hadden we achter de rug en wat een risico’s! En dan de fouten die waren gemaakt, lag het aan mij… of aan de specialisten?
Het lag niet aan mij als persoon, in die zin dat mijn lichaam weigerde te werken zoals het ‘normaal’ zou moeten maar de specialisten maakte (inschattings-) foutjes en het liep allemaal niet zoals het zou moeten. Kortom, zes jaar geleden heb ik denk ik de diepste dal gehad tot op heden en eerlijk gezegd hoop ik niet dat het ooit nog zo diep zal zijn!
Diepste dal
Zwangerschap
Tijdens beide zwangerschappen had ik een hoge bloeddruk en ernstige zwangerschapsdiabetes, echter bij de tweede ging het al erg vroeg in de zwangerschap mis. Ik spoot al vroeg insuline en mijn lichaam had in no-time een top score als het gaat om bloeddruk en eiwit. Maar goed, je moet door!
Vanaf week elf is het ‘raak’ met insuline en wekelijkse controles, is het geen gynaecoloog is het een internist. Mijn lichaam protesteert en het gaat soms even goed, soms weer helemaal mis.
Die zwangerschap is lastig en als ik een week of 32 weken zwanger ben beginnen de problemen wel serieus te worden, ik moet elke paar dagen naar het ziekenhuis en raak al wat ‘gefrustreerd’. Bij ruim 35 weken gaat het ‘mis’ mijn lichaam stopt met werken, de nieren werken nauwelijks en ik krijg insulten ik ben de weg kwijt en weet het niet meer. Het ziekenhuis is waar ik ben en moet blijven…
Bevalling
Na heel wat gedoe begint de bevalling bij zo’n 36 weken ‘spontaan’ na een gewone bevalling van een heel aantal uurtjes blijkt de kleine dame een sterrenkijkertje en ze kan er niet uit… O.K. is een feit *slik*! De ochtend na de geboorte van onze dochter word ik wakker met bloed in de katheter, te veel bloed. Tijdens het plaatsen van de katheter is mijn blaas en urineleider beschadigd en nog dezelfde dag moet ik weer onder het mes.
Deze verhalen ‘weet’ ik overigens van de dagboekjes, het dossier, gesprekken in het ziekenhuis en van de mensen om mij heen… door de medicijnen en het lichamelijke falen weet ik nauwelijks meer iets van de drie week ‘all inclusieve’ in het ziekenhuis.
Na de geboorte
Ik zag het niet altijd meer zitten, ben zelfs een keer heel boos en verdrietig weg gegaan bij mijn ouders waar ik man en kinderen liet zitten. Verre van iets van mij! Elke dag weer voelde ik mijn schuldig om alles wat ik had gewenst, gevoeld, hoe ik had gefaald en hoe fout het allemaal was gegaan.
De tijd na deze periode was lastig en zwaar, mijn lichaam had mankementen en mijn hoofd liet het afweten. Een klein deel van de problemen zijn nooit helemaal weggegaan, helaas!
Hulp nodig
Zelf zag ik in dat ik geholpen moest worden… ik zocht hulp bij de psycholoog in het ziekenhuis, alle specialisten zijn betrokken geweest en de feiten zijn op tafel gekomen. De fouten, de gebeurtenissen en de ‘zeldzame’ samenloop van omstandigheden zoals het (uiteraard) bij mij is samen gekomen!
Door de gesprekken, duidelijkheid en EMDR was het een jaar na de geboorte van onze jongste weer redelijk ‘normaal’. Ik voelde me weer moeder en mens, weliswaar met de beperking die me zijn nagelaten.
En nu? Nu gaat het goed, er zijn nog zaken die nooit weg zijn gegaan… maar daar lijk ik aan te wennen en inmiddels besef ik me dat ik ermee zal moeten leren leven.
Benieuwd naar mijn hele verhaal? Lees dan onderstaande artikelen!
Heb jij wel eens een diep dal meegemaakt? Zo ja, hoe ben je eruit gekomen?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Jeetje, dat klinkt inderdaad als een heftig diep dal waar je doorheen bent gegaan. Fijn dat er wel zoveel hulp omheen was en dat je ook weer uit dat dal hebt kunnen klimmen. En inderdaad, iedereen maakt weleens nare of heftige dingen mee in het leven.
Elaintje onlangs geplaatst…TroetelWEEK#8: Ingi dey en naailes
Vroeg of laat krijgt iedereen een dip, het blijft wonderlijk hoe flexibel een mens in elkaar steekt en er weer uit klimt!
Dat is een behoorlijk dal inderdaad. Goed dat je hulp had gezocht om er weer uit td komen.
Ik weet niet zo goed wat mijn diepste dal is. In mijn jeugd wel wat vervelende dingen meegemaakt en het acceptatieproces van mijn aandoening was ook geen pretje. Maar op het moment dat je in zo’n dal zit, lijkt het altijd veel dieper dan wanneer je erop terugkijkt. Bij mij dan in ieder geval.
Jacqueline onlangs geplaatst…Op de fiets naar Avonturis
Ja is bij mij ook inderdaad! Je rugzak zit voller maar daardoor wordt je ook sterker…