Thuisisolatie voor vier, Corona

Er is al veel over gesproken. Zet de radio aan en je hoort het woord corona. Op tv is het, het gespreksonderwerp en ook Nathalie heeft er over geschreven. Ook in huize Eising is het corona virus het onderwerp van gesprek. Niet alleen Martin en mij houdt het behoorlijk bezig, ook voor de tweeling is het leven de afgelopen twee weken onmeunig veranderd.

China is zo ver weg

Tot een paar weken geleden was ik totaal niet bezig met het corona virus. De kinderen gingen lekker naar school, ik kon gewoon boodschappen doen en sporten. Nu het corona virus ook Twente heeft bereikt hebben we maatregelen moeten nemen.

Omdat ik in de risicogroep val met de Myasthenia Gravis en mijn immuun onderdrukkende medicijnen zitten wij in thuis isolatie. De buren en vrienden hebben de afgelopen weken boodschappen gehaald voor ons en vanaf vandaag heeft de Albert Heijn plek om onze boodschappen thuis te bezorgen.

Fijn dat het dan kan, want ondanks dat het super lief is dat iedereen ons zo geweldig helpt, voelt het toch vervelend om afhankelijk te zijn van andere mensen. (Al ben ik bang dat we dat nog wel even blijven, want tjonge jonge wat vergeten wij vaak boodschappen ;-))

Opgesloten in huis

De thuisisolatie is helaas niet alleen voor ons van kracht, ook Ruben en Sophie mogen niet meer buiten spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Na contact te hebben gehad met het RIVM hebben we een ochtend geprobeerd om de kinderen te laten buiten spelen maar met alle respect, ik denk niet dat de mensen van het RIVM kinderen hebben of ik voed de mijne compleet verkeerd op.

Laat kinderen 1,5 meter van elkaar af spelen laat ze elkaar niet aanraken en zorg dat de kinderen in de buurt niet verkouden zijn, koorts hebben of hoesten. Het is een leuk advies maar voor onze kinderen niet haalbaar. Toen Ruben binnen kwam met de vraag of hij snoepjes uit mocht delen en wij hem vroegen hoe hij dit ging doen zonder kinderen aan te raken hebben we dan ook de keus moeten maken dat samen spelen er even niet in zit.

Een kei moeilijke keuze, want waar doe je goed aan. De neuroloog duwde mij nog op het hart dat we niet voorzichtig genoeg konden zijn en dat we echt geen aanwezig contact met andere mensen mochten hebben. Uiteindelijk hebben we de kinderen voor de keus gelaten. Jullie mogen buiten spelen maar dan gaat mama tijdelijk op de slaapkamer wonen of we blijven met zijn allen door het hele huis wonen. Gelukkig was optie één geen optie voor de kinderen

Heel veel pakjes

En dus zitten we met ons viertjes thuis. We hebben nieuw binnen en buiten speelgoed besteld en we kijken elke keer weer uit naar de pakjes onder de carport of aan de deur.

Lieve vrienden en familie sturen zo lief kaartjes en cadeautjes of bij de boodschappen zit zomaar een klein cadeautje. Zo onwijs lief hoe iedereen mee leeft.

Weg ongedwongenheid

En toch komen de muren langzaam aan op mij of. Ik mis het sporten en mijn sportmaatjes, ik mis de bezoekjes van vriendinnen en familie en ik mis gewoon even naar de winkel gaan. Maar het meest mis ik de ongedwongenheid van het leven.

Niet meer zo de deur achter ons dichttrekken en gaan. Nu is dat in mijn geval niet helemaal aan de orde maar als ik een een wandelingetje wilde maken kon dat als ik even naar het winkelcentrum wilde was dat geen enkel probleem. Het winkelcentrum is verboden terrein, maar zelf bij een wandeling moet ik eerst bedenken of het veilig genoeg is en rustig op straat.

Angst de slechtste maar rieële raadgever

Het is een bizarre tijd.,Nederland word geregeerd door angst en ook bij ons zit de angst er goed in. De woorden van de neuroloog blijven maar door mijn hoofd spoken, we moeten zorgen dat je niet op de IC beland en dus voel ik de druk verder toenemen.

Zo ook van de week toen ik een infuus moest hebben. Het liefst wilde ik hem niet door laten gaan. Te bang voor een corona besmetting, maar het was dit of prednison en dus is het kiezen uit twee kwaden. Beschermende maatregelingen zijn er nog te weinig in Twente. Alle pakken, mondkapjes en dergelijke zijn verstuurd naar Brabant.

Dus maakte ik een Eigen mondkapje van keukenrol en kon ik op de valreep nog een mondkapje krijgen van een vriendje van Ruben. Maar het voelt het niet goed. drie uur heb ik buiten gezeten terwijl de verpleger binnen zat. Ik wilde niet samen in een huis zitten, ik heb mezelf afgekoppeld en toen hij weg ging een deel van het huis gepoetst met alcohol.

Over twee weken moet ik weer, vanaf nu bel ik om de week met de neuroloog hoe verantwoord het infuus nog is. Lopen de besmettingen in Twente op dan moeten we andere maatregelingen gaan nemen. Het zijn lastige keuzes.

Ik moet er namelijk ook niet aan denken om wel aan die beademing te komen. Zo zijn we steeds aan het wikken en wegen waar we goed aan doen. Ik vind het lastig keuzes te maken over iets waar zo weinig bekent van is.

kleine lichtpuntjes een groot plezier

Maar er is ook positief nieuws. Ondanks dat ik redelijk op mijn tandvlees loop en soms verga van de pijn hebben we ook onwijs veel quality time met ons gezin. We spelen spelletjes, bakken taartjes en koken samen maar waar ik het alle meest van geniet is van het fietsen samen.

Mijn nieuwe elektrische fiets in een maand meer dan 100 km op de teller staan. Geregeld trekken we erop uit met ons tweetjes of viertjes om te genieten van de stralende zon, de frisse lucht en de mooie uitzichten. Een kilometer bij ons huis vandaag kun je prachtig fietsen tussen de koeien en de paarden. We komen de mooiste boerderijtjes en huisjes tegen en we ademen de frisse lucht diep onze longen in.

Vorige week reed ik voor het eerst 11,5 km en wat ben ik trots dat dat lukt. Zolang ik het gras weer kan ruiken en onze zoon naast mij hoor zeggen, ‘mam, wat is de natuur hier mooi’ zal ik mijn zegeningen tellen maar wel met af en toe een baal dag er tussen door 😉