Een nieuw leven, een klein wonder. Het klinkt zo gewoon, maar voor ons zo heel bijzonder. Dit was de tekst in het geboortekaartje van onze oudste dochter, we hebben lang op haar moeten wachten en vonden dit een passende tekst in het kaartje. De kaart zelf is gekozen met een knipoog, als kindjes toch eens echt met een ooievaar zouden komen…

Af en toe lijkt het pas geleden en soms lijkt het al heel lang geleden dat zeg werd geboren. In het koffertje zaten kleertjes maat 50, dat bleek veel te groot! Mijn moeder, net oma ging op pad voor geschikte, kleinere kleertjes. Ze kocht maat 42 en 44, wat was je klein!

Een ‘stevige’ zwangerschap, zware bevalling en de zorgen… ze horen bij ons. Maar wat waren we blij, eindelijk was ze daar. Een iel, klein meisje met overal nog donshaartjes. Volgens de controles is ze gezond en de scores waren goed genoeg, zelfs de suikerwaardes!

De volgende ochtend mochten we veel eerder als verwacht naar huis, de opdracht was ga naar huis en neem de rust en tijd die je nodig hebt. Met een kanjer van een kraamhulp, echt ééntje met een hart van goud hebben we het gered, ze heeft ons enorm geholpen. Met veel liefde en respect heeft ze ons wegwijs gemaakt in de wereld van een leven met een klein mensje in huis. Papa en mama ben je niet zo maar…

Wat was ze klein, maar compleet en zo bijzonder… zij heeft ons papa en mama gemaakt, ons oudste meisje waar we zo lang op hebben gewacht! We zijn nog elke dag zo blij dat je er bent!!

De blog over de bevalling schreef ik dagen later, maar toch plaats ik nu de blog van toen!

——–

24 maart 2007 ~ Dagboek van toen

Op controle… of toch niet?

Vrijdag zou ik alleen voor een controle naar het ziekenhuis gaan, er zou enkel een ctg en een bloeddrukcontrole gedaan worden. In overleg moest ik toch even wachten en ook nog even langs de gynaecoloog, samen met mijn moeder kwamen we bij een arts die we nog niet eerder hadden gezien. 

Hij schrok van de situatie, de opnames, de waardes van de onderzoeken en dat ik nog naar huis was gestuurd. Eigenlijk zou ik zondags weer een dagopname hebben als deze gynaecoloog dienst had, maar hij stelde voor om mij op zaterdag al op te nemen om actie te ondernemen. 

Nu al?

Er werd even overlegt met een andere gynaecoloog, toen hij terug kwam stelde hij voor dat ik direct zou blijven. Ze wilde dan die avond al de staafjes gaan plaatsen die voor ontsluiting zouden gaan zorgen en dan zou er grote kans zijn dat ze zaterdag de bevalling konden gaan inleiden.

Samen met mijn moeder besloot ik te blijven, het was spitsuur op de verlosafdeling dus ik moest even geduld hebben. We besloten een broodje te gaan eten in het restaurant, belde Peter om naar het ziekenhuis te komen uit het werk en alle spulletjes weer me te nemen.

Even van de wereld!

Toen er een verloskamer beschikbaar was kon ik daar plaatsnemen en werden de staafjes geplaatst. Helaas ging het niet helemaal goed en ben ik buiten bewustzijn geraakt. Dit is gekomen door een te lage glucosespiegel, dit gaf maar weer aan dat het echt niet zo goed ging en het niet te volgen was hoe mijn lijf reageerde. Vanaf ongeveer 18.00 tot 21.00 uur kan ik me eigenlijk niets meer herinneren, enkel een vage herkenning. Het is vooral veel angst en meer kan ik me er niet van herinneren.

Al met al was ik s’avond om ongeveer 22.00 uur was ik gedoucht en wel weer terug op zaal, ik kwam bij een vrouw te liggen die ik al kende van een eerdere opname. Sinds begin van de avond zat ik vast aan een infuus om de glucose waardes op peil te houden. Gedurende de hele nacht kwam de verpleegkundige in opdracht van de dienstdoende internist om de twee uur bloedprikken. In tegenstelling tot de hele zwangerschap was mijn suiker nu continu te laag. De hele nacht heb ik nauwelijks geslapen maar meer als genoeg gegeten om het glucose weer op peil te krijgen.

Dé dag… 

De volgende ochtend kwamen Peter en mijn moeder al vroeg op de afdeling, om 8.00 uur waren ze er al! Niet veel later gingen we richting de verloskamer. Eigenlijk zou mijn moeder er niet bij zijn, we zouden het met ons tweeën doen. Echter de door de gebeurtenissen van vrijdag en de angst die bij ons was ontstaan hebben we gevraagd of ze er alsnog bij wilde zijn. 

Op de verloskamer werd ik aan de ctg gelegd, kleintje deed het goed! Bij toucheren bleek ik twee centimeter ontsluiting te hebben, genoeg om mijn vliezen te breken! Twee uur moest ik blijven liggen omdat de kleine dame nog niet ingedaald was. Ondertussen was de weeënopwekker ook aangesloten op het infuus en werd elk half uur opgehoogd. 

De eerste periode kon ik nog rustig een tijdschriftje lezen, maar al snel was dat voorbij! De weeën in mijn rug en benen die er al waren werden steeds sterker. Op een gegeven moment was het niet goed meer op te vangen, de ctg registreerde nauwelijks weeën toen er een sensor in de baarmoeder werd geplaatst bleek er een weeën activiteit te zijn van zo’n 70%. Ook het kleine ding kreeg een sensor omdat ook zij niet meer te controleren was via de ctg. 

Pittige bevalling

Na een aantal uren werd het te zwaar om vol te houden door de ‘oude’ rugklachten en kreeg ik rond 15.00 uur de eerste ruggenprik. Wat was dat verschrikkelijk zeg… eerst in een bed van de verloskamer naar de anesthesist en vervolgens proberen de ruggenprik te zetten tussen de weeën door. De pijn van de weeën werd af en toe wat minder maar kwamen toch nog flink door de ruggenprik heen, eenmaal terug op de verloskamer snapte de arts en verpleegkundige er niets van.

Normaal gezien zou de ruggenprik veel meer ‘ongemakken’ weg moeten halen, maar dat viel tegen in mijn geval. Na nog een extra pijnstilling in mijn bil besloten ze dat als rond 17.00 uur de ontsluiting niet ver genoeg zou zijn ze of de ruggenprik opnieuw zouden gaan zetten of overgaan op een keizersnede. De reden was dat het allemaal behoorlijk lang duurde in deze heftigheid naast de gebeurtenissen van de vrijdag. 

 

Uiteindelijk kwam ze om 16.30 uur al bij me omdat ik het echt niet meer zag zitten… toen was de anesthesist al weer opgeroepen van thuis om dus weer opnieuw een ruggenprik te zetten. Door een vergroeiing in mn rug konden ze hem namelijk niet op het juiste plekje zetten waardoor de eerst keer de prik wat lager was gezet als normaal waardoor de weeën pijn bleef.

Nog een ruggenprik

Uiteindelijk hebben ze op een hoger punt een tweede ruggenprik gezet alleen deze kon niet zo makkelijk worden gezet omdat de weeën kwamen en gingen… zonder pauze, terwijl een ruggenprik in ‘ontspannen’ toestand gezet moet worden. Uiteindelijk is het gelukt en werd de pijn wat minder, de ruggenprik verminderde de pijn links. Rechts ging net het scherpe randje eraf, het scheelde best! 

Uiteindelijk kon ik zo’n anderhalf uur rusten, dit moest om verder te kunnen straks. Helaas had de dienstdoende arts tot 20.00 uur dienst, daarna werd ze vervangen. Ze had gezegd dat als ik bijna volledige ontsluiting had rond die tijd ze de bevalling zou afmaken omdat ik vertrouwen in haar had op dat moment, maar toen ze kwam moest ik nog drie centimeter en dat kon wel een poosje duren dus werd ik overgedragen aan de volgende arts.

Vlak na de overdracht kwam ze toucheren en constateerde ze dat niet zo snel ging als ze dacht, op een gegeven moment heeft mijn moeder het belletje weer ingedrukt omdat ik het niet hield. Ik voelde enorme druk, alleen nog geen volledige ontsluiting op dat moment. Niet lang daarna belde we opnieuw, ik voelde druk en kon het niet meer weg puffen. Toen ze uiteindelijk kwam en voelde bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik ‘proberen’ te persen. Ze had niet verwacht dat het direct zou lukken, maar ik moest en zou ons kind eruit hebben. Na een half uurtje ongeveer is ze uiteindelijk geboren. Het laatste stuk was wat mij betreft het makkelijkste!! Maar gelijk ook het spannendste.

Angst

Door de gebeurtenis van vrijdag was ik bang dat onze muis er iets aan over zou hebben gehouden. Toen ze geboren werd mocht ik haar niet pakken. Ze bleek de navelstreng vier keer om haar nekje te hebben! Nadat ze die eraf hadden hebben ze haar op mijn buik gelegd. Een heel klein minimensje is en was ze! Ze heeft een heel poosje bij me gelegen voordat de kinderarts kwam, deze had een kindje op de spoedeisende hulp om te behandelen. Ze kwam door de keuring heen, haar bloedwaardes waren wat laag maar ze heeft direct bijvoeding gehad met cupfeeding en knapte daarvan op.

Vanaf het begin is ze wel wat slap en vermoeid geweest, dit begint nu na zo’n vijf dagen pas beter te worden.. ze had geen zuigkracht.. drinken was dus een ramp. Gelukkig gaat ook dat beter, dat had ze wel nodig. Ze is ook nog steeds wat geel, al lijkt het wat minder te worden.

Om 22.16 uur is ze geboren, ons kleine meisje! Ze woog ‘maar’ 2590 gram echt een kleintje dus, ze past nu nog enkel pakje maat 42. Echt een klein meisje, zelfs maatje 44 is dus te groot! 

Na de bevalling

Ik mocht douchen, maar toen ik opstond en naast het bed stond zakte ik in elkaar. De verpleging ging bakken halen om me te wassen echter die kwamen pas heel laat weer terug, ze moest een bevalling doen tussendoor. Uiteindelijk lag ik héél laat of eigenlijk vroeg pas weer op zaal.

Tot de ochtend rond 07.00 uur had ik geen gevoel in mijn (vooral linker) been, de ruggenprik had een flinke na werking. Dus moest ik plassen op een po, en dat op een vierpersoonskamer. Tegen alle verwachtingen in mocht ik de volgende ochtend al naar huis!!

Naar huis

De kinderarts zag op dat moment geen reden om onze dochter daar te houden omdat haar suikerwaardes redelijk goed waren. Daarnaast vond de arts het voor mij belangrijk dat ik naar huis ging om aan te sterken en weer vertrouwen te krijgen in mezelf en ‘ons’. Door alle gebeurtenissen de laatste tijd was ik mezelf een beetje kwijt.

Die ochtend heb ik nog veel artsen gezien en gesproken, ze zijn bijna allemaal langs gekomen. Ook hebben we nog eventjes gepraat over alles wat er vanaf die vrijdag is gebeurd en de bevalling. In de ochtend heb ik mijn ouders en Peter uit bed gebeld, we moten al samen naar huis! 

Mijn ouders zijn direct naar ons huis gegaan en hebben thuis de boel opgeruimd. Toen ik onverwachts opgenomen werd vrijdag was ik bezig met een flinke opruiming. Ik was flink aan het wassen, alle spullen van mijn verblijf eerder die week was ik aan het wegwerken.

De kraamhulp

Eenmaal thuis was ook de kraamverzorgster er vrij snel. Ik was bang een pinnige oude dame te krijgen die me te strik aan de regeltjes zou houden. Maar niets is minder waar, we hebben een schat van een vrouw! Een kraamhulp bij wie ik mezelf kan zijn en vooral iemand die me echt steunt en naar me luistert.

Het gaat niet helemaal lekker

Ik slaap erg slecht door alles wat ons is overkomen. De laatste dag van de zwangerschap is me niet in de koude kleren gaan zitten en is pittig. Als je vraagt wat me meer bijstaat vrijdag of zaterdag dan is mijn antwoord vrijdag. De bevalling valt ondanks dat die vreselijk zwaar was in het niets. Niet de pijn, niet het gevoel maar meer wat er in je hoofd gebeurd.

Sinds gister slaap ik redelijk wat overdag, dat heb ik gewoon nodig. Onze dochter slaapt al twee nachten nauwelijks, ze heeft haar ritme nog andersom helaas. Dat valt zwaar omdat Peter een aantal dagen ‘gewoon’ heeft gewerkt. Nu is hij morgen vrij en volgende week natuurlijk Goede Vrijdag en Pasen.

Gelukkig hebben we vrij veel uren kraamzorg doordat de borstvoeding niet helemaal lekker loopt en dat onze dochter eigenlijk te zwak is om aan de borst te drinken. We hebben nu 48 uur over zeven dagen en misschien komen er nog een negende en tiende dag bij. De reden voor verlening is de borstvoeding en zwakke dochter. Ons meisje krijgt enkel voeding via fingerfeeding en ik kolf elke keer rond de tijd dat ze eigenlijk gevoed moet worden. Die voeding die er dan uitkomt krijgt ze met de volgende voeding.

Verder gaat het goed, we zijn blij dat ze er ‘eindelijk’ is en we genieten van elkaar!

———

Lang verhaal hé? Het zijn ondanks het inkorten en herschrijven nog steeds zo’n 2200 woorden. Hoe dan ook, ik hoop dat het de moeite is geweest om het te lezen! Vanavond om 22.16 uur is ze precies tien jaar oud, onze oudste dochter en wij tien jaar papa en mama. De tijd gaat te snel, zet de tijd wat mij betreft maar even stil!

Hoe was jouw bevalling? Staat deze nog vers in je geheugen of is dat wel weggezakt?