Wat zijn er toch bijzondere mensen op de wereld… in dit geval gaat het om een groep Nederlandstalige mensen gezien de hashtag #Geen4MeiVoorMij. In 2016 toen deze hashtag voor het eerst de wereld in werd geholpen heb ik er ook over geschreven! Nog altijd is mijn mening en bericht van toen zoals ik erover denk, maar toch is er iets veranderd. Niet mijn mening, maar wel mijn betrokkenheid…
Verbazing!
Wat me dan toch weer verbaasd is dat het weer flinke discussies los maakt op social media, het haalt zelfs het nieuws. Ik verbaas me over hoe kortzichtig mensen kennelijk kunnen zijn, er wordt zelfs over racisme gesproken. Wat het punt hierin is is dat juist iedereen, elke slachtoffer van oorlogen worden herdacht! Ongeacht afkomst, kleur of functie en niet alleen de slachtoffers van toen, maar ook de slachtoffers van nu.
De mens en de wereld zitten vreemd in elkaar, het is discutabel hoe mensen met elkaar om gaan! Maar respect hebben voor de mensen die zijn omgekomen in het gevecht voor onze vrijheid is toch wel het minste dat we kunnen opbrengen of niet dan?
Wie zijn die mensen dan?
In 2016 bleek het een relatief jonge dame te zijn die de bewuste hashtag en ‘actie’ in gang had gezet. Je gaat mij niet vertellen dat dit iemand is die weet waar het herdenken op 4 mei voor staat en over gaat.
Deze vrouw, maar ook de groep die er nu achter zou zitten heeft nog nooit het verdriet van de veteranen gezien of gevoeld… dat kan niet anders! Ze kennen de verhalen en de emoties niet, dan zou je nooit op het idee komen om dit te doen wat ze nu doen.
Als je de oorlog hebt overleefd hebben deze mensen altijd wel een hoop ellende gezien, hun maat of kameraad verloren of een trauma opgelopen. Deze mensen verdienen respect, zij hebben zich ingezet voor ons belang en de strijd om vrijheid.
#Wel4MeiVoorMij of #4MeiVoorMij
Tijd voor een tegengeluid! Nu zie ik al aardig wat foto’s, artikelen en reacties voorbij komen met de hashtag #Wel4MeiVoorMij of @4MeiVoorMij en ik ga meedoen… voor 5 mei ga ik her en der wat reacties achterlaten met één van deze hashtags en minimaal één foto op instagram
Herdenken Wageningen en geschiedenis
Vrijheid wordt tegenwoordig anders gezien en heeft een andere betekenis dan ruim zeventig jaar geleden. In 1945 was vrijheid het grootste goed, van 1940 tot 1945 was er oorlog, de tweede wereld oorlog. Na vijf jaar bezet te zijn geweest werd de bevrijding gevierd. Tot op de dag van vandaag herdenken we en vieren we de bevrijding, maar het begrip vrijheid is veranderd in 73 jaar tijd.
De (jong)volwassenen van nu zijn opgegroeid in vrijheid en zijn hier niet of nauwelijks in beperkt. De eerste generatie na de oorlog heeft nog vele verhalen gehoord en meegekregen van ouders, de generatie daarna wellicht nog van grootouders. Maar de mensen die het meegemaakt hebben worden schaars, daarmee worden de verhalen geschiedenis. Natuurlijk is het al geschiedenis, maar het zal niet lang meer duren voor de generatie die het werkelijk heeft meegemaakt de verhalen niet meer kan vertellen.
Ons stadje… Wageningen, Stad der Bevrijding heeft haar naam te danken aan het feit dat hier de onderhandelingen over de capitulatie zijn gevoerd onder toeziend oog van Z.K.H. Prins Bernard.
In Wageningen herdenken en vieren we nog altijd uitgebreid. Op 4 mei herdenken we de slachtoffers, op 5 mei vieren we onze vrijheid. We herdenken niet alleen slachtoffers van de tweede wereldoorlog maar ook andere oorlogssituaties en vredesoperaties.
Vieren in Wageningen
Op 5 mei vieren we onze vrijheid, dan zijn er door heel Nederland festivals met veel verschillende podia en artiesten. In Wageningen hebben we behalve het festival ook het het Herdenkingsdefilé en Foulkes Festival waar ook veel veteranen te vinden zijn die met liefde hun ervaringen en verhalen delen.
Andere onderdelen naast het festival en het defilé zijn de herdenkingsbijeenkomst in de Johannes de Doperkerk en de Herdenking Capitulaties 1945 bij het Bevrijdingsmonument.
Voor mij persoonlijk ligt mijn hart bij de veteranen en ik heb me dan ook 18 jaar lang ingezet voor het Defilé en het Foulkes Festival. Helaas is dat tijdperk voorbij. Door besluiten waar ik en veel van mijn vrijwillige collega’s zich niet in kunnen vinden hebben we besloten te stoppen. Dat het beleid en de mensen die nu ‘de scepter zwaaien’ niet past bij hoe je in mijn ogen met mensen omgaat staat los van het feit dat mijn hart nog altijd bij herdenken en de veteranen ligt.
Herdenk en vier jij je vrijheid? Zo ja, ga je ergens naar toe of blijf je thuis?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Ik was ook echt vol verbazing toen ik dit bericht hoorde. Begrijpelijk dat je gestopt bent met je bijdrage. Zelf blijf ik thuis en kijk ik alijd naar de herdenking op tv.
Mensen hebben geen idee waar ze het over hebben. Dit jaar weet ik het nog niet… we zullen zien.
Amen to that! Ik kan er ook niet bij dat er een groepje mensen is die het herdenken rascisme noemen. En ook al vind ik het heel erg, het maakt dat ik het woordje rascisme ook niet meer kan horen zonder irritatie te voelen…
Gera – Gera Raakt onlangs geplaatst…Verschillende opvoedstijlen: Mijn mening
Er wordt zo snel over racisme gesproken… helaas dat ook ik er vaak een irritatie bij voel.