Transplantatie verjaardag…

Nooit eerder schreef ik er heel veel over, al verschenen er wel wat berichten op instagram. Maar vorig jaar mocht mijn vader een nieuwe lever ontvangen. Het was kantje boord, maar vorig jaar in de hele vroege ochtend van 21 september heeft hij een transplantatie ondergaan. Die operatie kwam hij goed door, na een lange ellendige weg van wachten en heel ziek zijn gaat het nu heel goed… gelukkig.

Transplantatie verjaardag

Geen idee hoe je het noemt, wij noemen het maar de transplantatie verjaardag. Creatiever ben ik momenteel niet geloof ik en google leverde me ook weinig informatie op.

Het verhaal…

Ik ga het allemaal niet tot in detail vertellen en uitleggen, dat is nergens voor nodig maar “even” de grote lijnen.

Het is al weer eventjes geleden als mijn vader langzaam maar zeker zieker wordt, blijkbaar heeft hij een probleem met zijn lever. Hij is dan al gestopt met het drinken van alcohol en ook roken doet hij op een gegeven moment niet meer.

Zomer 2019…

Als we op vakantie zijn in Normandië heb ik mijn vader zo nu en dan warrig en niet goed voelend aan de telefoon. Er klopt iets niet… het gaat in eens zo snel blijkbaar! We voelen ons onrustig en als we terugkomen van vakantie ga ik direct naar mijn ouders.

Mijn vader ligt op bed en mijn moeder vraagt me om haar even te helpen, want mijn vader kan niet eens normaal meer uit bed en haalt bijzondere dingen uit… er staat zelfs een rollator in huis. Hij is in de war, en zijn buik wordt maar dikker en boller van het vocht.

Het is genoeg!

Ik besluit dat het genoeg is… na lang aan de telefoon hangen wordt hij opgehaald met een ambulance en beland in het ziekenhuis in Nieuwegein. Daar gaat het met ups en downs, maar het gaat langzaam aan slechter. De lever doet lastig, de nieren hebben het moeilijk en zo steken er steeds meer problemen de kop op.

Soms zijn er goede dagen.. maar we maken ons zorgen en we besluiten de gesprekken daar zijn we bij. We vragen op een gegeven moment zelfs een gesprek aan zonder mijn vader, we willen duidelijkheid.

Rotterdam, Erasmus MC

Dan komt het, hij gaat naar Rotterdam, in het Erasmus MC kan hij getransplanteerd worden en lijken ze de best passende zorg te kunnen verlenen. Mijn moeder krijgt die ochtend het telefoontje dat hij wordt overgebracht en wij rijden snel naar Rotterdam.

Daar gebeuren heel veel dingen… het gaat steeds slechter en wij zijn allemaal moe en wat “lamgeslagen” we weten het ook niet precies. De wachtlijst is lang, hij staat vrij ver bovenaan in de lijst voor een levertransplantatie.

In het begin rijden we dagelijks heen en weer, na een paar weken is mijn moeder bij lieve vrienden in Rijswijk gaan logeren. Het heen en weer reizen van Wageningen naar Rotterdam is echt te veel. Vanuit Rijswijk is het minder ver rijden en beter te overzien.

Samen met mijn zusje, familie en vrienden rijden we nagenoeg dagelijks heen en weer naar Rotterdam.

Het ging steeds iets slechter

Langzaam maar zeker gaat het slechter en slechter, de laatste week voor de transplantatie is best heftig. Elke dag gingen we weg en dachten we, dit zou wel eens de laatste kunnen zijn.

Vlak voor de transplantatie hebben we nog een gesprek gehad, ze hoopten spoedig op een lever ze konden niet zo goed inschatten hoe lang ze het nog konden rekken… elke dag was een “extraatje”.

Het lang gehoopte telefoontje

Op de 20ste ga ik naar huis met een onbestemd gevoel, er staat iets te gebeuren. Maar is het de dood, is zijn kans op een lever voorbij? Of moet ik heel hard bidden dat er een lever komt? Natuurlijk wil ik dat, tegelijkertijd voelt dat enorm dubbel… want een lever komt alleen beschikbaar als iemand anders komt te overlijden.

Als ik thuis kom heb ik het er met Peter over… mijn gevoel klopt die dag van geen kant en stiekem denk ik dat het klaar is. Dat we vannacht gebeld worden dat het einde in zicht is.

En dan… dan gaat s’avonds de telefoon, er is mogelijk een lever en mijn vader wordt klaargemaakt voor de eventuele transplantatie. Wij rijden met het z’n alle naar Rotterdam, mijn vader had… toen hij nog een beetje “bij de tijd was” aangegeven dat hij wilde dat de meisjes dan ook mee zouden komen.

Dus daar waren we dan, met z’n alle op de MDL afdeling, wachtend op hoe het zou gaan… zou de lever echt goed zijn? Kan mijn vader het aan? En als het mes er dan in gaat, past alles?

De lever was een match, dus brachten we midden in de nacht mijn vader naar de OK, en wij? Wij gingen naar huis… de operatie kon heel lang duren, toen s’morgens best vroeg de telefoon ging schrok ik dan ook. Dat was nergens voor nodig, de operatie was geslaagd en heel goed verlopen!

Na transplantatie

Dan denk je, de transplantatie is geweest… fijn! En ja, klopt hij heeft een nieuwe lever en de eerste paar dagen na de transplantatie ging het zo goed, dat het bijna gek was! Maar inderdaad, het ging goed want hij werd een aantal keren behoorlijk ziek, zo ziek dat het echt wel spannend is geweest. Hij heeft verschillende keren op de IC gelegen door complicaties en rariteiten.

Uiteindelijk komt het goed, tenminste goed genoeg en hij mag eind oktober naar een revalidatie plek. Hij is daar vrij snel klaar en mag naar huis, het gaat steeds beter, moet vaak naar Rotterdam voor controle maar het is okay.

Langzaam maar zeker knapt hij op, met alle hulp van specialisten en mensen die hem begeleiden.

Een jaar later!

Nu, nou ja eigenlijk afgelopen maandag zijn we een jaar na de transplantatie en gaat het goed. De lever doet het goed en hij voelt zich goed, de controles in Rotterdam zijn afgenomen en hij is gezond.

En ja, wat vier je dan? We noemen het dus maar zijn éénjarige transplantatie verjaardag!