Het kan je bijna niet ontgaan zijn, afgelopen zondag ging er iets mis tijdens de Utrecht Marathon. Om precies te zijn ging het mis bij de kwart marathon, die 10,55 kilometer zou moeten zijn. Het liep, letterlijk en figuurlijk even anders! En ja, ik zou daar voor het eerst meer als 5 km lopen tijdens een wedstrijd, maar dat het er zoveel zouden worden?!?
De 1/4 Marathon in Utrecht
Begin dit jaar schreef ik me na lang wikken en wegen in voor de kwart marathon van de Utrecht Marathon. Super spannend en eigenlijk al snel na de inschrijving dacht ik ‘shit, wat heb ik gedaan!’. Maar hé ingeschreven is ingeschreven en er naar toe werken hup, hup!
Tot het laatste moment heb ik getwijfeld, we stapte in de auto richting Utrecht. Het parkeren viel niet mee, het startnummer ophalen ging lekker soepel en we wandelde na een plaspauze richting de start!
Inmiddels stond het huilen me nader dan het lachen… wat dacht ik nu eigenlijk? Dat ik het wel zou kunnen? Wat voelde ik me rot!
Het startvak in!
Mijn gezin liet ik achter met al mijn zooi en ik ging richting het startvak. Al snel raakte ik aan de praat met twee dames waarvan ééntje ook trainingsschema’s van Ik begin vandaag gebruikt. Dit gesprek kwam trouwens door mijn Ik begin vandaag loopshirt!
Even later raakte ik met een man en vrouw aan de praat, alle drie stonden we ‘alleen’ aan de start en hadden we het plan om rustig te starten en dat bleek al snel rond het zelfde tempo te liggen. We liepen zo’n vier kilometer met elkaar op waarna we uit elkaar ‘vielen’ maar het was even leuk om samen op te lopen.
Maar dan gaat het ergens mis…
Ergens tussen de 4 en 5 kilometer is het volgens de verhalen en verschillende lopers al mis gegaan, we kwamen terecht op het parcours van de halve marathon. En dat ging niet geheel zonder risico…
Op een gegeven moment worden we een kant opgestuurd… geen idee waar we precies heen moeten er staan geen hekken of verkeersregelaars meer. Ook borden met de kilometer aanduiding zie ik niet, op een gegeven moment sta (loop) ik oog in oog met een bus en auto’s. Snel ga ik de middenberm in, ik wacht steek netjes over en ga snel een stoep op tot we weer op een route zitten. Welke het dan is, is me op dat moment niet duidelijk.
Een mens is duidelijk een kudde dier, ik blijkbaar ook… ik volg de kudde tot ik op een gegeven moment toch maar mijn oordopjes uitdoe en even naar de tips van het publiek luister. Zij hebben de route bekeken en sturen de groep waar ik in loop de juiste kant op waardoor me nog meer kilometers bespaard blijven!
Het is chaos, veel mensen zijn inmiddels aan het wandelen, er lopen mensen richting auto’s, station en ze stappen in bussen terug naar de start/finish. Ik besluit mijn best te doen om te blijven doorlopen en toch te finishen, onderweg ‘vis’ ik nog wat mensen op die ook willen en samen lopen we door!
De sfeer… bijzonder
De sfeer is vreemd en bijzonder tegelijk. De mensen van de halve marathon motiveren de kwart marathon lopers. Er wandelen veel mensen met een telefoon aan hun oor of google maps voor hun neus. En begrijpelijk… er waren best veel mensen die, net als ik nog niet veel vaker of nooit verder als die 10,55 hadden gelopen.
Op de één of andere manier schepte het ook wel weer een band en raakte ik met veel mensen aan de praat, zowel tijdens als na het lopen. In eerste instantie baalde ik, net als vele andere… na een half uurtje ‘bijkomen’ dacht ik… nou maar ik heb het maar mooi gedaan!
Huh? Kan ik 15 kilometer hardlopen? Hoe dan?
Dit besef kwam pas toen ik nog een poosje bij de finish naar andere lopers heb gekeken en ze heb aangemoedigd. Ik baalde en wilde mijn medaille niet laten graveren, ik dacht… leuk 10,55 kilometer in ruim anderhalf uur, pfff laat maar!
Tot ik op een gegeven moment dacht, hé maar ik heb gewoon 15 kilometer gelopen… waarvan hooguit 200 meter gewandeld om informatie in te winnen voor de juiste route. Hoe heb ik het voor elkaar gekregen? Die trainingsschema’s hebben kennelijk meer gedaan als dat ik dacht.
Voor de wedstrijd was ik nog bang de 10,55 niet uit te kunnen lopen en nu liep ik gewoon 15 kilometer! Een PR, langste ooit… snel? Nee, dat niet… maar ook dit is een overwinning!
De domper? Dat is toch wel dat het een ongeldige wedstrijd is geworden, niet iedereen heeft die 15 km gelopen. Er zijn mensen anders gelopen, sommige de halve afgemaakt, andere zijn naar huis gegaan en hebben de auto of fiets gepakt. Ook zijn er mensen naar het station gegaan en hebben de pendelbus gepakt naar het terrein… kortom ongeldig dus!
Toch wel blij!
Een dag later ben ik gewoon blij! Waarom? Ik heb lang hardgelopen, meer als dat ik ooit had kunnen bedenken. Daarnaast een medaille erbij met een bijzonder verhaal! Ik bedoel maar, je schrijft je in voor 10,55 km… loopt 15 km en op die medaille staan beide afstanden met mijn gelopen tijd die vervolgens ongeldig is, maar hé… ik liep het wel!
En nu? Een lege agenda!
Nou ja als het om hardlopen gaat dan, ik heb mijn trainingsschema, dat wel. Maar geen wedstrijden meer op de planning. Voor de Marikenloop was ik te laat omdat ik deze kwart marathon wilde afwachten. Voor het weekend van 25 en 26 mei hebben we eigenlijk een volle agenda, maar toch… toch wil ik lopen ergens deze weken. Gewoon omdat die Utrecht Marathon een vreemde vogel was!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord