Vrijwilligerswerk, is toch heel normaal?

Persoonlijk vind ik dat vrijwilligers werk bij het leven hoort. Net als dat je voor je gezin zorgt, werkt, boodschappen doet, je tanden poetst en naar de wc gaat.

Als kind deed ik al vrijwilligerswerk, mijn ouders hebben altijd vrijwilligerswerk gedaan en mijn zus en ik wisten niet beter. Het is nooit anders geweest, kleding voor de vereniging, bardienst, gelden werven, helpen bij de club, kortom je inzetten waar nodig. Ook is er sinds mijn tienerjaren een stichting die mijn vader (samen met wisselende bestuursleden en samenwerkingspartners) heeft, ook daar hielpen we als kinderen mee! Dat was gewoon zo en heel normaal.

In de tijd dat ik zelf nog actief lid was van een sportvereniging hielp ik achter de bar, in de keuken, bracht ik clubbladen rond, was ik jeugdscheidsrechter en gaf training als er iemand nodig was.

Toen ik een jaar of 12 was ging ik met mijn opa mee naar een manege een aantal kilometer verderop. Ik hielp daar mee de pony’s klaar maken voor mensen met een beperking. In het begin hield ik de pony’s of het paard vast terwijl zij rustig hun rondjes op de paarden en pony’s maakte. Een mooie tijd die me veel heeft gebracht en waar ik veel van heb geleerd op veel vlakken. Mijn ervaringen brachten me weer verder, ik werd er handig mee en mocht op een gegeven moment na heel wat uurtjes instructie zelf les geven. Een mooie tijd die ik niet snel zal vergeten… en dat allemaal vrijwillig, jaren lang!

Ondertussen draaide de stichting thuis ook door, daar waar nodig hielpen we al was het mapjes samenstellen, kaartjes uitdelen, lootjes verkopen of consumptiebonnen tellen.

Er gingen een aantal jaren voorbij dat ik minder actief was als vrijwilliger. We woonde net samen, werkte veel uren en daarnaast waren we druk met sporten, opleiding en vrienden en familie.

Op een gegeven moment werd onze eerste dochter geboren, ik kreeg weer contact met een oud collega en er werd een idee geboren. Mijn idee was een ‘eigen’ stichting, voor kinderen waarvan de ouders het financieel minder goed hebben. Een burgerinitiatief dat uitgroeide dat een mooie, maatschappelijke stichting die gedragen wordt door gemeente, ondernemers en andere lokale organisaties.

Al het werk dat we hiervoor doen is allemaal vrijwillig, een ‘uit de hand gelopen hobby’ zeggen we wel eens. Soms enkele uurtje per week, soms letterlijk een hele werkweek aan uren. Maar het is en blijft dankbaar werk!

Tussendoor heb ik nog een paar jaar geholpen in de ouderraad van de school waar de meisjes op zitten. Schminken mijn zusje en ik waarbij de opbrengsten voor de stichting zijn waar we ook vrijwilligerswerk doen en helpen we waar mogelijk andere organisaties.

Sinds kort een andere vrijwilligers job erbij, eentje bij een sportvereniging…
En weer ben ik er blij mee, ik leer iets over de betreffende sport, ik leer veel nieuwe mensen kennen.
Zo haalde ik van de week het certificaat ‘Verantwoord alcohol schenken’ van NOC*NSF. Met dit certificaat kan ik nog wat meer helpen als het nodig is.

Zowel wij als mijn ouders en zusje, diverse familieleden maar inmiddels ook veel vrienden zijn vrijwillig actief en denk dat onze dochters dit ook zullen gaan doen, ze weten immers niet beter 🙂

Het is wel duidelijk…. ik vind dat het erbij hoort en dat iedereen iets zou moeten doen als het mogelijk is!