Het zal ongetwijfeld in de aard van een mens zit, je wilt helpen en hebt de beste bedoelingen… maar zo komt het niet altijd over. Er wel eens over nagedacht dat het ook als vervelend of aardiger gezegd minder fijn over komt? Natuurlijk kan het zijn dat je ergens echt verstand van hebt of dat ervaring een rol speelt, zo geef ik mensen ook wel eens (ook ongevraagde) tips en mening. Maar momenteel heb ik er wel een beetje moeite mee!
Wij hebben er als ouders voor gekozen onze dochter vanaf het moment dat er twijfels kwamen over haar gezondheid en functioneren om haar te laten nakijken en in de gaten te laten houden door een arts. Die op zijn beurt dezelfde mening heeft, het gaat niet zoals het moet en we moeten het blijven monitoren en ingrijpen als dat nodig is. Als ouders kiezen we ervoor om er achter te komen wat er met onze dochter aan de hand is, we zien en weten wat de problemen op dit moment zijn, maar waar komt het vandaan?
Mensen vragen ook geregeld waarom we hebben besloten verder te zoeken, waarom we niet leren om te leven met de beperkingen die er zijn. De reden is simpel, het leven is al lastig genoeg, met of zonder de beperkingen van mogelijkheden en problemen waar we tegenaan lopen. Als er nu ook maar één van de zaken opgelost of verminderd zou worden… dan zou het best wat aangenamer voor haar kunnen worden.
Er zijn geregeld mensen die zeggen, ach het zal wel goedkomen… maar dat is nu net het probleem. Het gaat niet ‘zomaar’ goedkomen daarom heeft de behandeld arts besloten onze dochter door te sturen naar het kinderziekenhuis in de hoop dat ze ons daar verder kunnen helpen en meer duidelijkheid kunnen geven en onze dochter kunnen helpen.
Stel je eens voor dat je altijd moe bent, ook al slaap je twaalf uur per nacht. Je hoofd werkt anders als bij een gemiddelde leeftijdsgenoot, daar moet je al mee ‘dealen’ maar je bent ook nog eens moe en hebt dus weinig energie om nog harder je best te doen. Je bent al zo moe en dan gaat je lichaam protesteren, voor de zoveelste keer is er gedonder in je longen en luchtwegen. Maar hé je gaat gewoon door, want dit is veel vaker zo… als je, je ziek meldt voor alle keren dat het lastig is ben je bijna nooit op school en kan je zelden leuke dingen doen. Een keertje laat naar bed? Je weet dat je er twee dagen last van hebt, maar ja, je wil toch eens naar die verjaardag of mee doen met een activiteit waar je voor bent uitgenodigd.
Bovenstaande is een stukje van de dingen waar we tegenaan lopen, het blijven keuzes maken, doen (of niet) en daarvan leren. Al doende leert men, maar we zijn er nog niet. Stel dat de reden van haar moeheid zal worden ontdekt en stel dat er een oplossing voor is of het wellicht verminderd kan worden? Dan gaat het leren makkelijker, kan ze haar sociale leven uitbreiden en wellicht gaat ze dan ook beter groeien! Wij blijven hopen!!
Het is wellicht zoeken naar een speld in een hooiberg, maar stel je voor dat we die speld wel vinden. Net die ene die meer duidelijkheid geeft, wat zou het mooi zijn!
Wat zou het soms handig zijn om problemen te kunnen ruilen….
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
4 comments
En is het niet gewoon interesse en medeleven van mensen als je dit soort dingen vragen denk je? Als dat niet zo is, is het inderdaad vervelend. Dat kan ik me goed voorstellen.
Denk ook ongetwijfeld dat het goed bedoeld is, maar deze keuzes maak je niet zomaar…. het is soms behoorlijk lastig.