Een vraag die ik vaak krijg is, ‘Wandelen? Jij? Ja dus! Helaas… die frustratie steek ik niet onder stoelen of banken. Liever zou ik andere dingen doen, namelijk hardlopen. En nee ik romantiseer hardlopen niet hoor, wees gerust… maar het gevoel in mijn lijf en hoofd dat ik ervaar met hardlopen dat lukt niet met wandelen. Dat gevoel van een overwinning, het gevoel hard te moeten werken, iets over de grens heen dat is iets wat ik mis en nog niet heb kunnen ervaren met andere vormen van bewegen. Er zitten ook voordelen aan wandelen… lekker rustig een podcast luisteren, bellen met een collega of bekende en foto’s maken.
Eerst even mopperen…
Dit mag toch? Een beetje mopperen of misschien wel een beetje veel? Ik mis het hardlopen, ik mis de kik die het me geeft. Het positieve gevoel over mezelf zo nu en dan. Okay, ik ben kritisch op mezelf dus dat ik niet meer mag hardlopen geeft in die zin ook wel weer wat minder frustratie.
Maar ja, goed ik mis het dus wel! En zeker nu de evenementen weer gaan draaien en ik nog altijd ingeschreven sta voor twee wedstrijden. Wedstrijden die ik dus niet ga lopen, eentje in Rotterdam en eentje in Utrecht. En ja, dat doet toch wel pijn. Mijn doel, die halve marathon is gewoon verledentijd… jammer! Net als een keer echt een kwart lopen en dat tijdens de lustrum editie in Rotterdam.
Doet het pijn? Ja, ik heb er al wel wat tranen van gelaten en ja, ik begrijp dat mensen dat een stomme reactie kunnen vinden. Maar ik ben teleurgesteld in mijn lijf, in mezelf en dat stukje teleurstelling of verdriet is er gewoon nog.
Dan maar wandelen…
De veiligste optie voor bewegen is wandelen, dat doe ik nu al sinds kerst afgelopen jaar… elke dag. Ik had mezelf in december ten doel gesteld om elke dag minimaal 10km te lopen, dit kon op dat moment nog hardlopen en wandelen zijn.
Vanaf maart dit jaar is het eigenlijk alleen maar wandelen… okay met heel af en toe een paar kilometer hardlopen op de loopband in de Basic-Fit. En ik weet, ik moet het gewoon niet doen! Maar ja er zit nogal een verschil tussen het weten, begrijpen en het loslaten. Het voelde dan vooral ook als “Okay… dan maar wandelen” met een dikke zucht.
Goed dat wandelen is dan ook wat ik voorlopig doe en blijf doen, vooralsnog dagelijks. Daarnaast ben ik zo af en toe in de sportschool te vinden, als het niet volgeboekt is op de moment dat ik kan gaan sporten. Helaas lukt het momenteel slechts één keer per week.
Dit hele gedoe met mijn lijf speelde in Corona tijd, het voordeel daarvan is dat ik deze tijd een stuk flexibeler ben qua dag indeling. Ik kan dus, indien het kan qua werk mijn uren schuiven en tussendoor gaan wandelen. Als ik in de toekomst weer naar kantoor ga zal dat minder makkelijk gaan.
Wandelen!
Het wandelen begint steeds iets leuker te worden, al is leuk een groot woord nog. Eerst vond ik het verschrikkelijk maar ik ging gewoon. En nog zijn er dagen dat ik helemaal geen zin heb, maar ik ga… alles om sterker te worden en blijven, in de hoop dat mijn rug hier betere van zal worden.
Daarnaast merk ik dat ik mezelf wat minder druk opleg. Ik wilde in het begin snel wandelen, echt wel 6km per uur lopen en minimala 10km maar liever nog wat meer. Liefst ook elke maand weer wat meer, opbouwen dacht ik. Maar nog niet zo heel lang geleden kwam ik tot inzicht… laat het los!
Dat laat het los is niet zo makkelijk, nog steeds heb ik dagen dat ik gewoon lekker snel wil wandelen. Dat geeft toch een beetje een gevoel van voldoening ofzo. Ik weet, ik klink hartstikke gek en ja, misschien ben ik dat ook wel.
Waar ik eerst heb gekozen voor wandelschoenen die geschikt waren voor “up tempo” wandelen heb ik nu gekozen voor wat robuustere wandelschoenen. Weinig flexibiliteit om echt wat sneller te kunnen lopen, maar wel duurzamer. Dit was een stap, eerlijk is eerlijk maar het moet leuk zijn en blijven en ik moet het dus nog verder loslaten.
Genieten, loslaten en geen jaloezie
Genieten van wat er om me heen te zien is, mensen gedag zeggen en lekker luisteren naar muziek of een podcast. Leuke en mooie foto’s maken, bewust kijken naar wat er allemaal is. Dat is wat ik zou moeten doen maar dat is lastig!
Maar helaas, er zit een duivels stemmetje in mijn hoofd, Lucifer. Die laat me twijfelen en brengt me uit evenwicht. Ik mis de kick, ik mis mijn hardloopschoenen en kleding, ik mis de sprintjes en de aansluiting bij hardlopers en andere sportievelingen. Ik mis de mensen waarmee ik een “connectie” voelde en ja ik merk dat ik zelfs soms jaloezie voel.
Jaloezie naar mensen die wel kunnen en mogen hardlopen of die hardloper nu Peter (mijn man dus) is of iemand anders… ik wil gewoon ook en vind het verrekte moeilijk en frustrerend. Ik hoop oprecht dat dit afzwakt dit nare gevoel, ik ben niet jaloers aangelegd van nature maar heb nu ontdekt wat het is en hoe het kan voelen (denk ik).
Doelen stellen, ik kan dat niet helemaal loslaten…
Nu heb ik dus de tijdsdruk eraf gehaald voor mezelf, tenminste min of meer…. als ik twee uur over tien kilometer doe is het ook goed genoeg. Zeker als ik weer eens heb staan kletsen, met de hond ben gaan wandelen of foto’s heb gemaakt.
En toch… heb ik weer een doel, okay die loopt iets of wat uit de hand maar toch. In de periode dat ik te horen kreeg dat hardlopen niet meer mocht was er nog iets, ik kreeg te horen dat ik geopereerd moest worden en op de wachtlijst werd geplaatst. Ik nam mezelf voor om elke dag 10km te lopen tot ik geopereerd moet worden, de wachtlijst was immers niet zo heel lang, tot Corona opnieuw roet in het eten gooide, de wachtlijst opliep en ik tot op de dag van vandaag nog geen oproep heb ontvangen.
Inmiddels heb ik 180 dagen achter elkaar minimaal 10km per dag gelopen en ik sta nog altijd op de wachtlijst en er is geen indicatie wanneer ik onder het mes mag. Kortom… hoelang zal mijn streak nog duren? Ik wilde immers doorlopen tot ik aan de beurt ben voor de operatie.
Mijn doel is dus om dit echt vol te houden en die 10km per dag tot die tijd te blijven lopen. Daarna heb ik een week of acht nodig om te herstellen en moet ik maar eens gaan bedenken wat ik daarna wil gaan doen. Blijf ik zoveel lopen? Ga ik gewoon als doel stellen elke dag een uurtje te bewegen? Of dit nu sportschool, wandelen of heel iets anders is… geen idee!
#walkstreak of #wandelstreak
De eerste is een veel vaker gebruikte hashtag, de tweede is natuurlijk ook half Nederlands 😉 maar ik ontdekte nog niet zo lang geleden deze hashtag. Ik gebruik heb eigenlijk niet op instagram, nu één keer geloof ik. Maar ik vind het wel leuk… ik loop momenteel dus een streak! Een wandel variant wel te verstaan, maar hé… inmiddels wandel ik dus al 180 dagen!
Stiekem is het ook wel jammer dat ik deze streak straks moet beëindigen, maar alles voor het goede doel! Daarna begin ik maar weer opnieuw met een streak, kan prima 😉
Op naar een betere mindset, kunnen loslaten en (nog beter) leren waarderen wat wel kan en mag!
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord