Daar gingen we vandaag bezakt en bepakt naar de Rutbeek. De opblaasboot mee, een koelbox vol koud water en lekkere broodjes en een Yumbox gevuld met verschillende soorten fruit. De visnetjes konden natuurlijk niet ontbreken samen met de emmers en schepjes en hop naar de zwemvijver. Onderweg begon het zelfs nog even te sputteren, maar toen we er tien minuten later waren trok de hemel open en werden we getrakteerd op een heerlijk zonnetje. Op het picknickkleed dwalen mijn gedachten al snel af naar vier jaar geleden.
Hoe kanker alles veranderde
30 juni 2015 waren wij hier ook samen als gezin, naïef, totaal niet wetend wat ons te wachten stond. Martin had een middag vrij genomen en net als vandaag reden we bepakt en bezakt naar het water. Intens genieten van ons gezinnetje, maar ook de angst voor wat komen ging. De dag erna moest ik mij melden op de longafdeling om op vrijdag, de eerste dag van de grote vakantie, geopereerd te worden.
Een ezel stoot zich geen derde maal aan dezelfde steen (Maureen wel)
En dat die operatie groter en ingrijpende was dan ik me had voorgesteld, daar word ik tot op de dag van vandaag nog mee geconfronteerd. Ik dacht hop eruit met die thymus en tumor en door. En door moet je maar wel op een hele andere manier. Alleen vind ik soms de weg naar die andere manier nog niet zo goed.
Vorige week hadden we een week waar ik voordat ik ziek was geen enkele moeite mee had. Maar die mij deze week compleet heeft uitgeput. Martin zat drie dagen over ver voor zijn werk, een dag zat hij bij een vriend in Den Haag en zaterdag voor een crematie in Brabant. Ruben bedacht dat je best boven uit het wandrek kon springen en er waren twee extra schoolvrije dagen (en geen bso). O ja en het ziekenhuis werd ook nog twee keer met een bezoekje vereerd.
Eerste paasdag stond ik nog overeind om een paaslunch te maken, maar tweede paasdag stortte ik in. Een opmerking van de kinderen en ik kon niet meer. De hele dag heb ik in bed gelegen. Huilend, boos en verdrietig. Een zeer lijf, constant verslikken omdat mijn spieren van de uitputting slap geworden waren. Praten met dubbele tong en een dicht oog. Op die momenten vervloek ik mijn leven zo, maar ook mezelf omdat ik geen hulp durf te vragen.
De planning voor de vakantie is inmiddels omgegooid, Martin heeft vandaag de hele dag vrij genomen en vrijdag en volgende week komen er vriendinnen van mij wat leuks doen met de tweeling. En zo gebeurde het dat wij dus vandaag eventjes twee uurtjes naar de Rutbeek konden met ons viertjes om het leven te vieren en revanche konden nemen op vorige week.
De angst die nooit helemaal verdwijnt
En net terwijl ik het picknick kleed even verruild heb voor een bankje en ik genietend kijk naar Martin en de tweeling voelde ik weer even de angst van vier jaar geleden. De angst voor wat er komen zou, de angst om alles te verliezen wat ik liefhad, mijn lief, het leven en mijn kleine grote liefdes.
Kinderen van vier jaar moeten niet bezig zijn met zorgen maken, met de dood of met kanker. Ze horen te rennen door het water en zandkastelen te bouwen. Kikkers te vangen en onmeunig vies te worden om daarna liefdevol door hun papa of mama in bad gestopt te worden. En toch gold dat niet voor onze kindjes. Want ondanks dat ze vies mochten worden en liefdevol in bad werden gestopt was daar ook angst en verdriet.
Leef het leven
De angst slijt kleine beetjes bij de kinderen. Uit logeren gaat weer steeds iets beter en wanneer ik nu vertel dat ik naar het ziekenhuis moet zijn er niet meteen dikke tranen, maar is het vertrouwen steeds meer aanwezig dat ik gewoon weer thuis kom. Het geeft een goed gevoel te zien hoe flexibel kinderen zijn maar ook hoe groot hun vertrouwen in ons is.
Ondanks alle turbulentie kan ik alleen maar zo trots op ze zijn, ze zijn zich blijven ontwikkelen, blijven hopen maar ze zijn vooral blijven genieten van het leven en alle mooie dingen die we meemaken.
En hoeveel hobbels we elke keer moeten nemen, hoe vaak ik ook op mijn bek ga, ik zal revanche blijven nemen tot ik er bij neer val. In de hoop weer op te staan en met net zoveel vertrouwen als de kinderen weer het leven te leven.
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Geef een antwoord