Waar heel Nederland langzaam weer open gaat, de zebrastrepen uit haren verdwijnen, kinderen weer uitgezwaaid worden om naar school te gaan, blijft huize Eising nog even op slot. In overleg met de neuroloog en huisarts is besloten dat wij nog in quarantaine blijven en aankijken hoe de cijfers in Nederland zich gaan houden. En waar eerst mijn schuldgevoel naar Martin en de tweeling torenhoog was is dat nu gelukkig zo goed als verdwenen. We hebben geaccepteerd dat we thuis zijn en kunnen er gelukkig met elkaar ook van genieten.
Varkensstal Eising
Waar ik om mij heen hoor dat mensen doodmoe zijn, amper kunnen functioneren, de kinderen het liefst naar een afgelegen booreiland zouden willen brengen, geniet ik steeds meer van onze gezinstijd samen.
Waar ik de eerste week nog overtuigd was dat deze hele corona tijd uit zou draaien op een scheiding, hebben we nu onze draai gevonden. Ik accepteer dat mijn huis soms overeenkomt met een varkensstal, dat de spullen die op de trap liggen structureel blijven liggen en dat onze kinderen nou eenmaal liever op een schermpje zitten dan een bordspel spelen.
Ik accepteer zelfs alle skype dates en telefoontjes van mijn man, die structureel beginnen met veel gezucht en gekreun.
Kerstmis is dichterbij dan je denkt
Nou zitten wij natuurlijk in de ‘luxe’ positie dat ik niet werk. Ik heb geen druk van een baas die van alles van mij vraagt en ook school en Martin’s werk is erg meewerkend.
Heb ik een infuus dan kan Martin zijn werk verschuiven naar de middag of avond. De boodschappen worden twee keer per week gebracht door de Albert Heijn en er is altijd een buurman of buurvrouw die een boodschapje wil mee nemen.
Waar ik zelf de Lidl echt mis, ben ik er ook wel achter door de verhalen dat winkelen op dit moment niet leuk is. Maar eerlijk is eerlijk elke keer wanneer ik de kratten boodschappen uitpak heb ik een onmeunig kerstpakketten gevoel. Wat heb ik nu weer besteld? Soms komen er de meest verrassende boodschappen uit het pakket (leve het hebben van een dubbel account met de man).
Tel je zegeningen
En elke keer wanneer ik weer een negatieve post lees, voel ik me zo rijk dat we het zo goed hebben samen. Tuurlijk ben ik moe en loop ik op mijn tandvlees nu we geen BSO en hulp in de huishouding hebben, maar ik wil niet verzakken in wat ik niet heb.
Ik wil juist kijken naar wat we wel hebben. Ik geniet van het samen bakken met de kinderen, van het knutselen met elkaar. We mogen gelukkig wandelen en fietsen en hoe geweldig is het dat ik deze afgelopen twee maanden ruim 300 kilometer heb gefietst. Ik geniet van de mooie gesprekken die we hebben samen en van de droge humor van Martin.
De telefoontjes en videobellen met vriendinnen, onze familie die op het witte bankje voor ons huis zit, zodat we ‘samen’ koffie kunnen drinken. Het uiteten gaan in ons eigen huis en zo nu en dan kan ik ook intens genieten van de stilte wanneer iedereen boven is of achter een schermpje zit.
Positieve vibe
Deze tijd voelt een beetje als vijf jaar geleden toen ik ziek werd. Je beseft op deze momenten weer hoe belangrijk gezondheid is, maar ook hoe belangrijk het is om te genieten van elkaar en de kleine dingen.
Vijf jaar geleden leerde ik dat door de kanker, nu geeft corona mij weer even die schop onder de kont om te zien hoe goed wij het hebben met elkaar. En tuurlijk hebben we hier ook niet altijd een positieve vibe, hier is voornamelijk onze Sophie best wel eens verdrietig dat ze niet met haar vriendinnen kan spelen.
Maar toch beseffen we met ons viertjes dat het zo belangrijk is dat we deze keuze nu maken. En hoe het afloopt en verder gaat, echt geen idee, dat wijst de tijd ons uit. Maar zolang de postbezorger al onze internet bestellingen brengt, we kunnen videobellen met elkaar en het zonnetje zo zijn best blijft doen, dan zal ik proberen niet te klagen. Kijken hoe lang we het vol houden 😉
Hoi! Ik ben Maureen, ik woon samen met mijn man en onze tweeling en zoals je weet… alle wijzen komen uit het oosten ;)! Ik ben dol op lezen, schrijven, bakken, koken, winkelen, zwemmen en dan het liefst met nagellak op (dan voel ik me net een zeemeermin).
Een leuk weetje, ik heb een grote voorliefde voor vintage jurkjes met petticoat. Voor ik ziek werd 2,5 jaar geleden werkte ik vol overgave en passie als pedagogisch en beleidsmedewerkster in de kinderopvang. We zijn dan hier thuis ook graag creatief bezig en knutselen er gezellig op los.
Wat fijn dat jullie zo je draai hebben gevonden. Hier was het eerst ook even wennen, maar op een gegeven moment vind je het evenwicht!
ja he, op een gegeven moment heb je het ritme erin zitten.
Maureen onlangs geplaatst…Het leed dat abonnementen heet…