Welkom op de spoedeisende hulp

Al anderhalve week gaat het niet goed, waarbij ‘niet goed’ nog een understatement is. Ik ben benauwd, verkouden, heb zere longen en slappe spieren. Voor ‘gewone’ mensen vervelend, voor mij rampzalig. Dit keer bedacht ik me, ik kijk het even aan. Of het eigenwijzigheid is, ik denk het niet al zijn de meningen daar verdeeld over. Ik wilde gewoon eens niet die zeur zijn. Niet die muts die weer bloed moet prikken en al helemaal wilde ik niet toegeven aan de myasthenia gravis.

Van de Neuroloog naar de spoedeisende hulp

En zo kwam ik afgelopen maandag terecht bij de neuroloog. Gewoon voor de controle. Ik had al een gevoel dat het wel eens niet bij een controle zou blijven en dus vroeg ik Martin op het laatste moment toch mee te gaan naar het ziekenhuis. De tweeling kon naar schooltijd mee met de oma van een vriendje en zo werd ik om drie uur binnengeroepen.

‘Hoe gaat het, volgens mij niet heel erg goed” waar ik normaal vertel dat het best goed gaat, kon ik dit keer de moed niet meer opbrengen. Ik was zo benauwd en aan het hoesten dat ik alleen maar kon zeggen dat het niet goed ging. ‘Waarom heb je niet eerder aan de bel getrokken?’ Omdat ik door de huisarts direct doorgestuurd wordt naar de spoedeisende hulp en ik wil het niet meer.

Ik wil niet voor elke verkoudheid in het ziekenhuis belanden. ‘Wat denk je dat ik doe, ik stuur je ook in” en zo werd de eerste hulp gebeld en zat ik vijf minuten later op de groene bankjes bij de spoedeisende hulp.

De herhaling van het verleden

Het riedeltje begint weer opnieuw. “Goh we hebben u hier al wel vaker gezien hè”, is het eerste wat ik te horen krijg.  Eerst bloedprikken, want misschien heb je een longontsteking. Ik hoor het de arts vier jaar geleden nog zeggen toen ik vertelde dat ik dacht dat ik kanker had. Nee joh hooguit een verwaarloosde  longontsteking of een longembolie. Niet geheel op mijn gemak zat ik daar.

Het zou toch niet? Bloedprikken, temperaturen, bloeddruk meten en nog meer vragen. Door naar de volgende wachtkamer om daarna mee te gaan naar een spoedkamer. Klaar voor een longfoto. Ik denk dat je deze al wel vaker gehad hebt hè. Ik knik bevestigend en bedenk dat mijn litteken meer opvalt dan ik zelf vaak besef.

Ik grap nog dat zolang het alleen een foto is dat ik het wel red. Misschien dat je hierna nog een scan krijgt, we moeten het even afwachten. Ik voel de paniek, hoe moet ik op mijn rug in die tunnel, terwijl ik zo benauwd ben? Ik focus me eerst maar op de foto. Weer half naakt bij een vreemde man (en dit keer niet vrijwillig 😉 ) Dan begint het wachten.

Wachten, wachten, wachten

Hoeveel uren we al niet doorgebracht hebben op de spoedeisende hulp, ik laat het gelaten over me heen komen. Iets zegt me dat het goed is. Tot de neuroloog binnenkomt ze willen ook nog het bloed testen op een longembolie. Dan breekt het zweet me uit. De scan een half jaar geleden was goed, zo snel groeien die tumoren toch niet? Ze kan gelukkig al wel vertellen dat er geen longontsteking zit. Ondertussen wordt nog eens naar mijn longen geluisterd en wachten we weer rustig verder. 

Na twee uur komt het verlossende bericht, er is niets te zien en de bloedwaardes zijn goed. Er volgt nog een overleg met mijn eigen neuroloog of ik nog een nachtje moet blijven of naar huis mag. Ik wil niet blijven, ik wil naar huis. En gelukkig mag dat ook. Wel met verplichte rust, maar hé ik mag naar huis.

De kinderen hebben ondertussen het eten al op. Wat ben ik dankbaar voor de mensen om ons heen die zonder problemen nog wat langer op onze kinderen willen passen, maar wat voel ik me ook schuldig dat ik mensen in deze positie breng. En niet alleen in dit geval ‘oma’, maar ook Martin die afspraken op zijn werk moet afzeggen, maar vooral de tweeling.

Sophie zat thuis vastgeplakt aan mij. Mama ik was zo bang dat je weer in het ziekenhuis moest blijven. Ik ben zo blij dat je thuis bent. Ik merk dat weer een stukje van haar opgebouwde zekerheid afbrokkelt. Ruben is wat dwars en boos. Zoals hij vaak is wanneer het even anders gaat. We lichten school weer in en Martin brengt ze naar bed.

Het is even genoeg

En sinds tijden ben ik weer verdrietig en onrustig, huilend vertel ik Martin dat ik dit niet meer wil. Ik wil niet voor elke verkoudheid in het ziekenhuis terecht komen. Ik wil niet meer dat mijn infusen weer naar elke twee weken gaan. Ik wil niet meer vragen aan Martin of hij mij wil helpen uitkleden. Ik wil niet mijn vriendinnen afzeggen, terwijl we uit eten zouden gaan en ik wil al helemaal niet keer op keer mijn kinderen teleurstellen.

Nee, mama kan niet mee naar het sinterklaasfeest en papa haalt jullie later op van de bso, want mama moet rusten en nee vandaag kunnen er ook geen twee kindjes mee naar huis, want mama is weer ziek. Ik ben verdomme zevenendertig, geen drieënzeventig.

Ik was zo blij, na ruim 4 jaar ging ik weer echt Sinterklaas vieren. Niet thuis, maar in de kleuterklas. Ook dat moet ik afzeggen, voor mij zijn dat zulke grote belangrijke dingen. Het geeft zoveel voldoening te mogen helpen, maar ook dat kan dit jaar niet door gaan.

Ik moet van mezelf altijd een blog positief afsluiten, omdat ik zoveel waardevols in dit leven heb. Maar dit keer ben ik even zo onmeunig teleurgesteld in dit leven. In mijn leven, in mijn lichaam die niet meewerkt. Maar bovenal in mijzelf, omdat ik nu even geen positief lichtpuntjes meer zie.