Wees gewaarschuwd… dit is een mopper blog of misschien ook domweg gewoon hoe het meer mensen het voelen en ervaren. De decembermaand is voor mij altijd wat dubbel. De donkere dagen gaan wegen, de werkdruk neemt toe en ja er moet gewoon net iets te veel voor mijn gevoel en dat al jaren achter elkaar. Ik noem het mijn winterdip! Wat ook niet perse helpt is het Corona gedoe met de maatregelen en daardoor de beperkingen. Ik weet het beperkingen klinkt als het glas is halfleeg, dus minder positief. Maar hé, dat is hoe het voelt momenteel.
Mijn winterdip… Een winterdepressie of iets anders?
Jaren geleden was ik al eens bij een psycholoog, de conclusie was dat het geen winterdepressie is. Maar er wel op lijkt, bij mij begint het namelijk pas vaak in de tweede week van december en als het februari is trekt het al weer weg. Daarnaast heb ik geen slaap issue, geen verschuiving van dag/nacht ritme en geen last van een veranderende eetlust… ik weet er zijn nog wat meer symptomen maar goed weinig echt concrete zaken die wijzen op een winterdepressie.
Eindejaar drukte
Wat het dan wel is? Ik denk domweg alle drukte en het gevoel van moeten zo richting het einde van het jaar. Alle zaken voor de jaarafsluiting op het werk, voorzichtig aan de administratie van de speelgoedbank verwerken, wat zaken afronden voor dit jaar voor de vereniging en dan de feestdagen.
Het gevoel van moeten, niemand iets te kort willen doen
Dit is een heel lastig en gevoelig onderwerp, dat besef ik me… maar ik ga het goed proberen uit te leggen. Ik geniet altijd van de feestdagen, we vieren met mijn ouderlijk gezin kerst en we gaan normaal gesproken een dagje naar mijn schoonfamilie. Dat is eigenlijk allemaal leuk!
En toch heb ik altijd een gevoel van moeten, helemaal niet als we er zijn of gaan maar de weken vooraf. Ik wil een kleinigheidje kopen voor de mensen waar we op visite gaan. Als we kerst vieren met de familie wil ik natuurlijk ook dat de cadeautjes leuk zijn, maar dat wat ik verzorg aan eten en of drinken ook helemaal goed is.
Die druk leg ik mezelf op, dit doe ik niet alleen met de feestdagen of iets dit is iets dat in mij zit. En nee, het is niet de beste eigenschap en zou eigenlijk anders moeten, maar het hoort blijkbaar bij mijn.
Alles zo goed mogelijk voor elkaar maken
Behalve dus de cadeautjes, eten en drinken wil ik ook nog graag alles op mijn werk perfect in orde hebben. In die zin dat alles wat ik kan doen en waar ik verantwoordelijk voor ben goed is en zover af is. Ik leg de lat daarbij vrij hoog, ik weet het. Maar als het af is, is het ook af.
In het geval er visite bij ons thuis komt dan moet ook ons huis net een beetje meer op orde, raak ik onzeker over of ik wel genoeg (kerst)gezelligheid in huis heb en of ik het toilet niet nog eens moet poetsen. Echt.. waanzin, ik weet het maar de wetenschap kan me nog niet zover brengen dat ik het anders doen of kan voelen.
Humeur tijdens de winterdip
Het feit is en blijft dat mijn gezin wel merkt dat het vanaf zo’n beetje begin december voor mij persoonlijk wat lastiger aan het worden is. Het is vroeg donker en in de ochtend duurt het lang voor het echt licht is. De zon laat zich minder vaak zien en neerslag, kou en wind staan in de top vijf van de weerberichten.
Dit weer, het minder daglicht en de lichamelijke ongemakken in de winter maken dat mijn humeur echt soms onder get nulpunt zakt. Natuurlijk doe ik mijn best om het minder te laten wegen, maar het loopt domweg zo.
Zo’n lockdown werkt niet mee
Heel eerlijk? Die lockdown die nu afgekondigd is afgelopen weekend werkt er ook niet echt aan mee! Geen sportschool, niet zomaar even snel de benodigde spulletjes gaan kopen in de stad of gezellig ergens heen. Even met het gezin naar iemand toe gaan gaat niet zomaar. Op de eerste plaats omdat ons gezin uit drie mensen van 13+ en anders heeft er altijd iemand wel een snotneus.
Positief proberen te blijven!
Of ik dan niet probeer positief te blijven? Ja, natuurlijk probeer ik dat… maar je kan je lijf en hoofd niet 100% sturen. Hierbij denk ik dat bijvoorbeeld de lage vitamine D en fenomeen van Raynaud een rol spelen, daarvan wordt je moe en heb je toch wat ongemakken.
Maar ja, een poging om positief te blijven doe ik zeker en sommige dagen gaat dat goed, soms heel goed maar er zijn ook dagen dat het niet lukt.
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
Geef een antwoord