Vandaag het laatste deel met de titel “Pre-eclampsie / HELPP-syndroom”! Onder deze titel heb ik alles geschreven over de zwangerschapsvergiftiging maar ook de complicaties zoals die zich tijdens de zwangerschap zich voor hebben gedaan. In het laatste deel gaat het over herstellen, hoe lang duurde dat en wat was er allemaal aan de hand!
Het lijkt echt alsof er veel niet lekker is gelopen met de laatste zwangerschap. De eerste zwangerschap was ook pretje. Maar die was nog ‘best goed’ te noemen als je het vergelijkt met de tweede keer!
Herstellen van al het ‘gedoe’…
De herstelperiode van de zwangerschapsvergiftiging kan lang zijn, dat weten we allemaal. In mijn geval heeft het echt een jaar geduurd voor ik weer een beetje ‘normaal’ kon functioneren. Behalve de lichamelijke zaken speelde ook het psychische mee.
Lichamelijk
Al in het begin van mijn zwangerschap werd ik opnieuw geconfronteerd met zwangerschapsdiabetes. Waar ik in de eerste zwangerschap rond de 25 weken ben begonnen met insuline spuiten, was het de tweede zwangerschap al rond 12 weken.
Ondanks een aangepast en uitgebalanceerd eetpatroon bleef de suiker onstabiel. Pas rond de 20 weken werd het wat stabieler. Helaas ging het vanaf zo’n 33/34 weken zwangerschap al weer wat lastiger. De suikers waren niet of nauwelijks in toom te houden.
Daarnaast begon vanaf 17 weken mijn bloeddruk al weer op te spelen. Toen kreeg ik het bericht dat ik moest stoppen met werken vanwege mijn gezondheid. De arts wilde proberen om ervoor te zorgen dat mijn lichaam de zwangerschap vol zou kunnen houden. Helaas kwamen met 32 weken de eiwitten om de hoek en liep de bloeddruk verder op wat uiteindelijk resulteerde in pre-eclampsie / HELPP.
Na de zwangerschap…
Behalve het gebruikelijke herstel, het wat minder gebruikelijke en dan waren er ook de blaasproblemen. Ik was een wrak, althans zo voelde ik me! Door de afwijkende leverwaardes, hoge bloeddruk, afwijkende hartslag en lage HB ben ik lange tijd niet fit geweest. Maanden ben ik moe geweest, mijn lichaam herstelde zich niet zo snel als dat ik had gewild. Langere tijd heb ik gebruik gemaakt van verschillende medicijnen om de bloeddruk naar beneden te krijgen en houden, maar ook om mijn hart in het gareel te houden en mijn lever te laten herstellen.
Door de beschadiging aan mijn urineleider en blaas was ik (tijdelijk) incontinent, plassen was regelmatig behoorlijk pijnlijk. Daarnaast had ik continu het gevoel dat ik moest plassen en ging dus ook echt meerdere keren per uur plassen. Tena’s waren mij dan ook echt niet vreemd…
Al met al ben ik er een jaar mee bezig geweest om me echt wel weer beter te voelen, wel denk ik dat als ik in mijn koppie eerder zou zijn hersteld het lichamelijk wellicht ook sneller was gegaan!
Psychisch
Het zwaarste is toch het psychische deel! Dit kost veel tijd, energie maar ook veel geduld. Zelf ben ik onder behandeling geweest van een psycholoog in het ziekenhuis, ik heb daar onder andere EMDR behandelingen gehad die mij enorm hebben geholpen met het acceptatie proces.
Wat ik zelf erg moeilijk vond, is dat ik me niet veel meer herinneren van mijn ziekenhuis tijd. De eerste dagen met onze tweede dochter, de gesprekken ik weet er echt niets meer van. Ook de momenten dat het niet goed ging met onze dochter, het verdriet van mijn man en familie. De verhalen en het dagboekje dat mijn man heeft bijgehouden vertellen me meer over die periode. Ook gesprekken in het ziekenhuis hebben me meer duidelijkheid en besef gegeven.
De schade die veroorzaakt is aan mijn blaas en urinebuis waardoor ik (tijdelijk) incontinent was geworden heeft ook bijgedragen aan het rotgevoel. Incontinentie is voor oude mensen, of misschien voor wat jongere als je niest of heel hard moet lachen… maar niet als (toen) 29 jarige moeder! Ik ging niet of nauwelijks naar buiten, want stel je voor dat er iets gebeurde, daarnaast voelde ik me erg vies. Gelukkig is dankzij veel trainen, oefenen en medicijnen volledig hersteld!
Nu ik bijna zes jaar verder ben heb ik nog steeds dagelijks last van mijn geheugen en concentratie. Mijn geheugen werkt niet meer zo goed als eerst, daar heb ik erg aan moeten wennen en nog verrast het me soms! Wat ook lastig blijft is dat mijn concentratie er niet meer zo snel en makkelijk is als eerst. Ook heb ik sneller hoofdpijn en drukte in (relatief) kleine ruimte ontloop ik liever.
Kortom, ik ben enorm opgeknapt als ik kijk waar ik vandaan kom, maar toch zijn er zaken die ik eraan over heb gehouden!
Dit was het laatste deel van ‘mijn verhaal over pre-eclampsie / HELPP’. Ik hoop dat iemand er ooit iets aan heeft!
Vorige week verschenen deel één en twee van mijn verhaal en gisteren deel drie!
Wist jij dat je zo lang klachten kan houden van een zwangerschapsvergiftiging?
Mijn naam is Nathalie, geboren en getogen Wageningse.. een ‘echt’ Wagenings meisje dus! Begin jaren tachtig kwam ik op deze wereld en inmiddels zelf moeder in een ‘gemiddeld’ gezin. Wij wonen in Wageningen, in een iets minder gemiddeld (dus geen eengezinswoning) huis, maar niet minder blij en tevreden! Met ons vieren en onze huisdieren vormen wij een (redelijk normaal) gezin.
Naast Veusteveul en ViA Nathalie, werk ik als administrateur, doe ik vrijwilligerswerk en heb ik meerdere hobby’s. Laten we het erop houden dat stilzitten niets voor mij is!
